Drion

In dit verzorgingshuis was ik niet eerder geweest, kende er de weg dus niet. Ik kwam op bezoek bij een oude kennis die er sinds kort woonde. Al struikelend over her en der geparkeerde rolstoelen en rollators dwaalde ik rond. Ineens stond ik in een grote eetzaal. Het was een riante ruimte die uitkeek op een al even mooie binnentuin. Ofschoon het pas half vijf ’s middags was, zaten zes bejaarde bewoners al op hun (vaste?) plaats – bij elkaar schatte ik ze ruim vijfhonderd jaar oud. Zes bleekroze, transparant gemarmerde hoofden staarden me onderzoekend aan, mogelijk zelfs hoopvol. In hun ogen was ik misschien wel de lang verwachte engel des doods. Of Huib Drion* himself?

Wat later zat ik bij mijn oude kennis in haar 2-kamer unit. We babbelden over de onderwerpen waarover mensen doorgaans spreken in zo’n setting. Nieuwtjes, wel en wee, vroeger. Ons samenzijn duurde hooguit een half uur; zoiets moet niet te lang duren. Op zoek naar de uitgang passeerde ik opnieuw de grote eetzaal. Tot mijn verrassing was die nu grotendeels gevuld. Ondanks dat het pas vijf uur ’s middags was, zaten veel bewoners dus al klaar voor het avondeten dat zo te zien nog lang niet werd opgediend. Droefheid bekroop me bij het aanzien van dit leven dat kennelijk bestaat uit wachten.

Toen ik de dikke warmte verliet, de entree passeerde en de automatische deuren achter mij dicht gleden, prikte ineens motregen op mijn wangen. Zelden knapte ik zo op van miezerig weer.

---------------

* Rechtswetenschapper Huib Drion kwam in het nieuws met zijn idee dat ouderen die dat wensen, zelfstandig en op een humane manier uit het leven moeten kunnen stappen. Daarvoor dienen middelen beschikbaar te zijn, stelde hij. Zo'n (fictief) middel werd (door anderen) al snel 'De Pil van Drion' genoemd. Zie verder Wikipedia of druk HIER voor een kort filmpje.