Kudde-instinct

In Griekse dorpjes liggen de tavernes meestal in een strook langs een haventje of baai. Heel gezellig allemaal, maar voor een passant is het best lastig kiezen. Dat overkwam ons in het schilderachtige Koroni, gelegen aan de al even fotogenieke baai van Messinia. Want ja, waar is het eten goed, de bediening sympathiek, waar zijn de prijzen leuk, kortom wat lokt aan? Mijn begeleidster vindt sfeervolle verlichting belangrijk. Ik val meer op de kleur van de tafelkleedjes. Waar we het beiden echter over eens zijn, is dat we nooit voor een volle taverne gaan. In het algemeen wordt gesteld dat je juist daar moet zijn, want die drukte is een indicatie voor kwaliteit. Wij zijn echter van mening - door schade en schande wijs geworden - dat die drukte louter en alleen wordt veroorzaakt door instinct: elkaar nadoen, erbij horen, zien en gezien worden.

Afijn, pal naast zo'n afgeladen taverne lieten wij ons uiteindelijk zakken op een nagenoeg uitgestorven terras. Na lang wachten kwam een onooglijk (net wakker geworden?) oud mannetje onze bestelling opnemen. Zijn leeftijd en tandeloosheid deden mij vermoeden dat hij als partizaan in het Kretenzer hooggebergte nog tegen Hitlers Fallschirmjäger had gevochten. Vervolgens moesten we nog een dagdeel wachten voordat er ook maar iets op tafel kwam – ik bezweek bijna aan een hongerklap. Maar uiteindelijk kregen we de meest verrukkelijke lunch van onze vakantie voorgeschoteld, voor een minimaal bedrag. Toen we een half uurtje later uiterst voldaan opstapten, lieten we het terras weer leeg achter. De taverne ernaast puilde nog steeds uit.

Een salade op vers gebakken brood (daarom moesten we zo lang wachten),
gefrituurde aubergines, een karaf wijn en een halve liter bier.
Deze lunch voor 2 personen kostte ons 14 euro.
Volledig verzadigd hielden we zelfs over, waarmee we de vissen
in het glasheldere zeewater pal naast ons tafeltje een plezier deden.