Naveltruitjes

Het verkoopstertje in de strandkiosk reikte mij mijn ijsje aan. Zich iets voorover strekkend zag ik dat ze een naveltruitje droeg. Verrassend, want ik dacht dat naveltruitjes passé waren. Hoe dan ook, ze had een mooi naveltje: een fluwelen knoopje dat niet te diep, maar ook weer niet te ondiep lag - gelukkig geen piercing. Ook de welving van haar buikje was precies goed. En ze had een alleraardigst bosje hout voor de deur. Haar truitje was eveneens mooi, wit met een werkje erdoorheen. Van haar gezicht moest ze het helaas niét hebben. Niet dat ze nou spuuglelijk was, maar ze had gewoon iets van een mopshondje, met haar platte neusje waaronder een parelend zweetsnorretje waar ze om de tien seconden met het puntje van haar tong overheen likte. Trouwens, wanneer zie ik eigenlijk nog echt lelijke jonge vrouwen? In mijn tijd waren ze best talrijk. Maar misschien ziet de wereld er per definitie wel anders uit voor ouwe scrotums zoals ondergetekende. Eentje die al mopperend achter de sanseveria’s kruiswoordpuzzels zit op te lossen. Zo kwam ik onlangs al puzzelend nog het zinnelijke woord ‘bustier’ tegen, damesondergoed. Mooi hoor. Helaas ontwaar ik, wat dameskleding betreft, anno nu in puzzels steeds vaker woorden als 'hidjab' of 'nikab'. Iets gaat er fout in dit land, denk ik dan. Ter compensatie ga ik straks maar weer eens langs bij de strandkiosk; het is tropisch warm, dus hoog tijd voor alweer een ijsje. Hopelijk word ik dan opnieuw geholpen door dat ene meisje. Met haar naveltruitje en zo.