Dokter in de zaal?

Op het moment dat onze vakantie-Boeing van de gate werd ontkoppeld en richting startbaan taxiede, begon drie rijen voor ons een uk van een maand of 16 keihard te blèren. Ongetwijfeld was ik niet de enige die zich ergerde, want een krijsende koter in een vliegtuig is een kwelling voor iedereen. Huur godskolere met dat grut ergens op de Veluwe zo'n kuthuisje van Centerparcs, foeterde ik binnensmonds en opgefokt vanwege de reisstress, wat bij mij het slechtste naar boven haalt. Het hielp niet, het geblèr bleef de cabine vullen, wat paps en mams ook probeerden. Dat beloofde wat voor een vlucht van drie uur!

Plots kraakte de nasale stem van de purser door de speakers. Of er misschien een dokter aan boord was, want er was een passagier onwel geworden. En laat nou net de vader van het krijsende kind zijn hand opsteken. De man was arts, kennelijk.

Terwijl onze piloot zijn 737 ergens langs de runway parkeerde, spoedde de vader/arts zich samen met een van de stewardessen richting het noodgeval, ergens achterin het toestel. Tijdens zijn afwezigheid was de moeder met rood hoofd druk doende haar kleintje rustig te krijgen, wat nauwelijks lukte. En wij medepassagiers keken lijdzaam toe of hoorden het aan, onderwijl vrezend voor een terugkeer naar de gate met grote vertraging tot gevolg, mocht het achterin om een ernstige situatie gaan. 

Ruim een kwartier was verlopen toen de arts terugkeerde naar zijn seat. Het noodgeval bleek weer stabiel, onze vlucht kon doorgaan, riep de purser opgelucht om. En wonder boven wonder, op het moment dat de vader zich weer bij zijn gezin voegde, viel ook zijn kindje stil. Iedereen blij. Hoe (mijn) ongenuanceerde ergernis rap om kan slaan in bewondering en dankbaarheid.

Uiteindelijk toch op weg, ergens boven de Alpen.