Tristesse

Zo triest dit. Het was een uur of tien ’s ochtends, buiten regende het, binnen had ik de teevee aangezet - badderen moest nog. Dat is op zich al triest om rond dit tijdstip voor de treurbuis te ruften. Als enige excuus gold dat ik me deze ochtend verveelde, het even niet meer wist, beetje winden en zappen, en langs teletekst.

Maar het werd nog treuriger. Ik keek namelijk, onderuit gezakt op mijn makkelijke stoel, naar Nederland in Beweging, het fitnessprogramma van omroep Max. Nu heb dit wel vaker voorbij zien komen, en altijd dacht ik dat het echt iets was voor huisvrouwtjes & bejaarden. Maar nu bleef ik plakken, minzaam kijkend naar de capriolen van de trainer en, nou ja, die huisvrouwtjes & bejaarden. En toen werd het pas echt triest: ik stond op om mee te gymmen. Ik had immers toch niks beters te doen. Bovendien zou ik ze een poepje laten ruiken, want had ik niet mijn hele leven gesport en fanatiek bewogen? Helaas kent de tristesse geen bovengrens. Want alras bleek dat mijn arm-been-coördinatie miserabel was, dat ik moeite had met het tempo en dat ik na de laatste oefening amechtig hijgend terugviel in de stoel van waaruit ik uit pure lamlendigheid aan dit treurige avontuur was begonnen. Op de buis zag ik die verrekte, ogenschijnlijk goedgemutste en gewichtsloze huisvrouwtjes & bejaarden tijdens de eindtune nog een paar vrolijke danspasjes maken. En buiten bleef het maar regenen. Supertriest dus.