Zondigen

Per toeval kom ik voor het graf van Roy te staan. Dat hij bijna twintig jaar geleden stierf weet ik nog goed, echter niet dat hij hier lag begraven. Hij was van mijn generatie maar werd niet oud, 52. Iets met zijn hart.
Ik kende Roy slechts via via, maar toch voldoende om me hem levendig te herinneren. Bovendien had ik kennis gemaakt met zijn vrouw en zoon, ja zelfs zijn hondjes, twee koddige Franse bulldogjes. Wat vooral ook telt is dat hij, een beeldend kunstenaar, erg markant oogde én was. Dat blijkt ook uit zijn graf. In het glanzende graniet staat gegraveerd: Ik zal mijn hele leven zondigen maar daar geen gewoonte van maken. Typisch Roy.
Maar het graf vertelt meer. Tot mijn schrik ontdek ik dat onlangs ook zijn vrouw was overleden en hier is bijgezet. Wist ik niet. Het gebeurde vorig jaar; ze werd slechts 68. Ik lees haar voor- en achternaam en de jaartallen, en ook zij, die ik één of twee keer vluchtig ontmoette, komt bij mij weer tot leven. Ze was Française, een lieflijke verschijning die een charmant ‘Allo Allo’-taaltje sprak. Ik wist dat Roy, geboren op Javaanse bodem, haar ooit tijdens een vakantie in Normandië ontmoette waarna de vonk oversloeg. En nu liggen ze hier samen in de Flevolandse klei. Waaruit maar weer eens blijkt dat toeval regeert, ofschoon religieuzen daar wellicht anders over denken. Zij geloven in regie van bovenaf. Trouwens, ook het door Roy recalcitrant gebruikte begrip 'zondigen' komt uit die hoek. Het verschil is dat hij er creatief mee omging, zoals het een kunstenaar betaamt.