Zuurstokroze

Een stram lijf en een zonovergoten herfstdag. Van de nood een deugd makend trok ik mijn hardlopers-outfit aan om weer eens het bos in te rennen. Een half uurtje later, bijna weer thuis, zag ik een Miss Piggy-achtige verschijning door mijn woonwijkje stappen. Een koddige, ietwat gezette vrouw in een zuurstokroze trainingspak die een eveneens roze paraplu omhoog hield. Vooral dat laatste was vreemd aangezien er geen regenwolkje te zien was aan de strak blauwe hemelkoepel.
Miss Piggy kreeg mij ineens ook in de gaten. Ze begon te stralen en daarna uitbundig te zwaaien. ‘Sporrrt, sporrrt, mooiii, mooiii,’ riep ze blij en uitbundig, waarbij ze naar mij wees om vervolgens aan haar eigen, roze trainingspak te plukken. Ik begreep eruit dat ze bedoelde dat we beiden sportief bezig waren, of althans sportieve kleding droegen. Maar omkijkend en vriendelijk terugzwaaiend begreep ik vooral dat ze ‘een beetje gek’ was. Ze liep namelijk richting entree van de kleine woongroep voor mensen met psychosociale dan wel psychiatrische problematiek die aan de rand van mijn woonwijk is gesitueerd. Ineens had ik erg met Miss Piggy te doen. Volkomen ten onrechte wellicht, want spontane blijheid in een zuurstokroze trainingspak onder een nutteloze roze paraplu is iets om jaloers op te zijn.