Avondje uit

Samen met zes mij vreemde kerels zat ik in de bioscoopzaal - heus, er draaide geen porno. Tussen ons in gaapten rijen lege stoelen. Ik was blij toen de duisternis intrad en de film begon.
Na pakweg een uur ging het licht weer aan. Pauze. Van de zeven mannen gingen er vier plassen of iets snacken in de foyer. De drie achterblijvers pielden op hun privé-schermpjes. Tien minuten later keerden de vier ‘stappers’ terug en doofde het licht weer.
Een uur later ging het licht opnieuw aan terwijl de ondertiteling nog liep. De zes anderen en ik hesen ons uit onze fauteuils, trokken houterig onze jassen aan en liepen ongemakkelijk zwijgend de zaal uit, de foyer door, langs het loket, de gure novemberavond in, waarna we uitwaaierden over het kille theaterplein.
Ik moest nog een stuk te voet naar de fietsenstalling in het centrum. Om daar te komen liep ik langs doodse winkelgalerijen waar de feestverlichting voor de kat z'n kont brandde aangezien de koopavond inmiddels was doodgebloed. Eenmaal op de fiets trapte ik in het duister door eenvormige woonwijken. Weer thuis, in vertrouwde omgeving, wist ik het weer: ik ben geen uitgaanstype, nooit geweest ook.

Kak

Opvallend hoe weinig hondenpoep ik nog aantref. Als ik het vergelijk met de decennia hiervoor moet ik concluderen dat maatregelen als boetes voor loslopende honden, gebiedsverbod bij speelveldjes en vooral de gewoonte van hondeneigenaren om poepzakjes te gebruiken of met een schepje een drol discreet te verwijderen, hun vruchten hebben afgeworpen. Je beste vriend zich ergens laten ontlasten en dan weer schaamteloos doorlopen is er gelukkig steeds minder bij. Het zal natuurlijk per stad of woonbuurt schelen, maar ikzelf stap nu toch echt een stuk vrijer door mijn omgeving, want de stoepen zijn er opvallend schoon. Heel fijn.
Helaas is er die aloude natuurwet die stelt dat een verdwenen ergernis altijd plaats maakt voor een andere. De poep in het straatbeeld is immers ingeruild voor de smartphone. Waar de eerste 'gewoon' smerig is, is de tweede vervuilend in milieutechnische én intermenselijke zin. Dieptreurig vooral is de combinatie van dit alles: de hondenuitlater die voortdurend op zijn of haar mobieltje kijkt. Vooral als Max of Sam aan het andere eind van de lijn zijn behoefte doet, zet de verslaafde schermkijker zichzelf enorm te kakken.

Bill Bryson

Van non-fictie-auteur Bill Bryson heb ik nagenoeg alles gelezen. Dat komt door zijn wetenswaardige onderwerpen die hij met de nodige luchtigheid en humor weet te presenteren. Vooral zijn (vroege) reisverhalen zijn daardoor, naast interessant, buitengewoon hilarisch. Hoogtepunt voor mij was echter Een Kleine Geschiedenis Van Bijna Alles waarin Bryson de wetenschap en het ontstaan van de wereld op kostelijke wijze toegankelijk maakt. Ik durf te stellen dat dat boek mij indertijd zowel ‘rijker’ als relativerender heeft gemaakt. Datzelfde geldt wellicht voor zijn nieuwste werk, dat ik gisteravond in mijn warme bedje uitlas: Het Lichaam, met als subtitel Een Reisgids.
Misschien is het een afwijking, maar ik vind het gewoon tof te weten dat je lijf uit 37,2 biljoen cellen bestaat, dat er 40.000 microben in je wonen en dat je dagelijks 14.000 keer met je ogen knippert waardoor je 23 minuten ongewild met gesloten ogen doorbrengt. Die veelheid heeft natuurlijk een keerzijde want er kan van alles misgaan in je lichaam, wat het vroeg of laat ook doet, en ook met die voorbeelden strooit Bryson vrolijk in het rond. Dat maakt dit boek misschien ietsje minder tof voor hypochonders, ofschoon hij de lezer er met zijn luchtige stijl heel aardig doorheen weet te trekken. Wat de auteur mij echter vooral vertelde, is dat de medische wetenschap de afgelopen decennia echt reuzensprongen heeft gemaakt, maar dat wij desondanks nog zo verdomd weinig weten. Ook je dokter niet.

Bill Bryson (1951, Des Moines, Iowa, Verenigde Staten)
schrijft zoals hij oogt: wijs, innemend en olijk.

Catharsis

Als iemand die nog midden in het leven staat (ik kom deze stompzinnige uitdrukking nogal eens tegen in contactadvertenties), besloot ik tot aanschaf van een Swiffer Duster. Dat is zo’n veelgeprezen plumeau die slimme marketeers de term stofmagneet meegaven. Je zwabbert ermee luchtigjes over de talloze met stof bedekte oppervlakken die een huishouden doorgaans telt, et voilà, je hele inboedel spiegelt als nooit tevoren. Het bevalt me dan ook uitstekend.
Nu moet ik direct bekennen dat ik niet goed kan ontdekken wat het verschil in resultaat is met de ouderwetse stofdoek die deze huissloof voorheen gebruikte. Maar het voelt toch anders: beter, frisser, zuiverder, alsof je ineens bomen hoort ruisen, bergbeekjes pinkelen en sijsjes twinkelieren, kortom alsof je midden in het fokkin Zwarte Woud staat te zweefteven. Het is dus vooral een gevoelskwestie, maar dat geldt voor de meeste belangwekkende zaken des levens, zegt mijn…, nou ja, gevoel.
Het positieve aan de Swiffer Duster is dus niet zozeer dat hij zijn stofopruimende werk naar behoren doet. Neehee, het gaat veel meer om het healende, mind detoxing process dat je ook kunt samenvatten middels het oud-Griekse catharsis, wat staat voor emotionele zuivering. Kortom, van het swifferige rondzwaaien met die magnetiserende stofborstel ga je je een stuk beter voelen. Zelfs als je geen zweefteef bent.

Den Skyldige

Mooie, kleurrijke, weidse, het liefst zonnige beelden: ik hou ervan. Die zie ik dan ook graag terug in speelfilms. Gladiator, Dancing With Wolves, Out of Africa of roadmovies als The World's Fastest Indian, Into The Wild en Thelma and Louise. Behalve het mooie verhaal valt er in deze films vooral ook veel te zién.
Niets van dat alles in Den Skyldige, De Schuldige, een Deense film die ik onlangs op dvd zag. En toch heb ik er, een familiezak chips leegvretend, geboeid naar zitten kijken. Geen landschappen, geen zonlicht, slechts een kille, halfdonkere ruimte ergens op een Deens politiebureau.
Agent Asger Holm bemant er met enkele collega’s de alarmcentrale. Veel contact met die collega’s heeft Holm niet, hij is nogal in zichzelf gekeerd. Daar zijn redenen voor, zo blijkt tussen de binnenkomende telefoongesprekken door, maar dat is slechts één aspect van Den Skyldige. Intrigerender zijn zijn contacten met de panikerende, in nood verkerende bellers. Vooral in dat ene geval...
Behalve het grauwe, door kunstlicht beschenen hoofd van agent Holm valt er anderhalf uur vrijwel niets te zien – wel te luisteren. Een speelfilm dus zonder de kleurrijke, weidse, het liefst zonnige beelden uit de eerste alinea. Maar minstens zo mooi.

Trailer zien? Klik HIER

Selectief

Eens in de week stopt een ronkende vuilniswagen pal voor mijn deur. En iedere week constateer ik weer hoe eenvoudig het ophalen van huisvuil anno nu is. Iemand checkt handmatig de inhoud van de kliko's, vervolgens positioneert hij de afvalbakken zodanig dat de grijper van de vuilniswagen het zware werk kan doen. Die techniek bedient de chauffeur vanachter zijn stuur. Echt zwaar is het beroep van vuilnisophaler dus allang niet meer. En toch heb ik dat werk nog nooit door vrouwen zien verrichten. Belangrijker: Ik heb nooit iets vernomen omtrent onvrede bij vrouwen vanwege hun onderbezetting bij de vuilnisophaaldienst. Hetzelfde geldt de riolering of asfaltering. Daarentegen is er altijd veel te doen over het feit dat weinig vrouwen aanwezig zijn in de regering, in directiekamers of in de top van de wetenschap.
Iets soortgelijks zie ik terug bij woonprogramma’s op teevee. Vaak betreft het een make-over die is bedacht door een styliste, een vrouw dus. Maar het geploeter (breken, behangen, muren sauzen, vloertje leggen, bedrading aanleggen) wordt door mannen verricht. Pas aan het eind komt mevrouw weer in beeld. Ze drapeert hier en daar een gezellig kussentje, plaatst een paar fotolijstjes, schikt de bloemen en steekt de onvermijdelijke kaarsjes in de fik. Tataaaaa! En niemand die tegen deze geijkte rolverdeling protesteert.
Gelijke verdeling tussen de seksen op de werkvloer is van harte welkom. Helaas is het verlangen ernaar nogal selectief, mogelijk doordat het met die gelijkheid wel meevalt. Of tegenvalt.