Selectief

Eens in de week stopt een ronkende vuilniswagen pal voor mijn deur. En iedere week constateer ik weer hoe eenvoudig het ophalen van huisvuil anno nu is. Iemand checkt handmatig de inhoud van de kliko's, vervolgens positioneert hij de afvalbakken zodanig dat de grijper van de vuilniswagen het zware werk kan doen. Die techniek bedient de chauffeur vanachter zijn stuur. Echt zwaar is het beroep van vuilnisophaler dus allang niet meer. En toch heb ik dat werk nog nooit door vrouwen zien verrichten. Belangrijker: Ik heb nooit iets vernomen omtrent onvrede bij vrouwen vanwege hun onderbezetting bij de vuilnisophaaldienst. Hetzelfde geldt de riolering of asfaltering. Daarentegen is er altijd veel te doen over het feit dat weinig vrouwen aanwezig zijn in de regering, in directiekamers of in de top van de wetenschap.
Iets soortgelijks zie ik terug bij woonprogramma’s op teevee. Vaak betreft het een make-over die is bedacht door een styliste, een vrouw dus. Maar het geploeter (breken, behangen, muren sauzen, vloertje leggen, bedrading aanleggen) wordt door mannen verricht. Pas aan het eind komt mevrouw weer in beeld. Ze drapeert hier en daar een gezellig kussentje, plaatst een paar fotolijstjes, schikt de bloemen en steekt de onvermijdelijke kaarsjes in de fik. Tataaaaa! En niemand die tegen deze geijkte rolverdeling protesteert.
Gelijke verdeling tussen de seksen op de werkvloer is van harte welkom. Helaas is het verlangen ernaar nogal selectief, mogelijk doordat het met die gelijkheid wel meevalt. Of tegenvalt.