Vlooien

Van onze lichaamsfuncties weet ik weinig. Toch schat ik zo in dat we vooral ontworpen zijn om te liggen, lui te hangen, te zitten, te hurken, te lopen en te rennen. Waar we minder goed in zijn, is staan. Dat is in ieder geval míjn ervaring, want als ik ergens moe en vervelend van word dan is dat langdurig staan. Gek genoeg wordt staan steeds belangrijker, want het is anno nu o zo belangrijk bij het netwerken. Speciaal daarvoor heeft men zelfs een meubel bedacht: de statafel.
Tijdens meetings, recepties, tuinfeestjes, verjaardagen, borrels, congressen, festivals, ja zelfs na crematies: statafels, statafels, statafels, vaak met een kleedje erover en een sprietig blommetje erop. En dan maar - onderwijl gerookte zalm op toast en bubbelwijn nuttigend - links en rechts hengeltjes uitwerpen, relaties aanknopen of banden versterken. Bij apen noemen we dit trouwens vlooien, dit voor het beeld.
Over beeld gesproken. Iemand die in z’n eentje in een restaurant of op een terras zit, oogt autonoom. Iemand die, gezeten op een barkruk, in een bruin café solo voor zich uit zit te staren, oogt literair. Iemand die in z'n uppie aan een statafeltje staat, oogt leproos. Niemand wil met je vlooien.