Slechtvalk

De kijkhut binnenstappend zei ik de man gedag. Hij groette terug. Daarna deden we er het zwijgen toe, en zo hoort het als je je wilt focussen op de natuur van de Oostvaardersplassen.
Door mijn verrekijker tuurde ik langs bosschages, rietkragen en over water, maar zag niks bijzonders op twee wilde zwanen na. De vogelaar naast me leek gezien zijn uitgebreide uitrusting een doorgewinterde natuurvorser, zo eentje die slaapt in een camouflagepyjama. De man kreeg dan ook snel mijn gestuntel in de smiezen. Maar mogelijk wist hij dat al vanaf het moment dat ik mijn antieke verrekijker tevoorschijn haalde. Dat bakelieten ding is immers nog van het type waarmee veldmaarschalk Erwin Rommel in 1944 vanuit zijn Normandische bunker over het Kanaal tuurde. Afijn, om me in mijn vruchteloze waarnemingspogingen bij te staan zei de vogelaar ineens: ‘Heb je die badderende slechtvalk al gezien, daar rechts?’
Dat had ik natuurlijk niet, maar op zijn aanwijzingen zag ik ‘m nu wel zitten, en hoe! De prachtige roofvogel zat op een drijvende boomstam zichzelf te wassen. ‘Wow,’ was het enige dat ik er kinderlijk uit kon brengen, want dat deze vogelspotter mij erop wees zegt wel iets over de bijzonderheid van het tafereel.
Kort daarop liet de man mij alleen in de hut achter. Helaas vloog even later ook de slechtvalk op en verdween uit beeld. Desalniettemin was ik verguld met de gedachte dat ik een van de weinigen ben die in de Oostvaardersplassen een badderende slechtvalk spotte. En dát door de kijker van veldmaarschalk Rommel.

 De slechtvalk is bij ons een uiterst zeldzame broedvogel, 

maar als wintergast wat vaker te zien. 

Het is de grootste en meest bedreigde valk in onze contreien, 

daarnaast is deze rover vooral berucht om de snelheid

waarmee hij zijn prooien uit de lucht plukt. 

Die wordt geschat op 300 km per uur tijdens duikvlucht.  

Veldmaarschalk Erwin Rommel in karakteristieke outfit.
Mét Verrekijker dus.