She loves you

Tijd is relatief, bewees Einstein. Maar die relativiteit zit ook domweg in je grijze massa. Neem een periode van pakweg twintig jaar. Voor ouderen is dat slechts een fase. Voor een jongere vormt dezelfde tijdspanne het bestáán.
     Laten we voor de gein twintig jaar teruggaan. Toentertijd werd de gulden opgedoekt en vlogen Boeings het WTC binnen, gebeurtenissen die in mijn beleving gisteren nog plaatsvonden. Voor de meeste jongeren is het iets uit een heel ver verleden. Ze weten ervan, zien of lezen het op hun schermpjes, maar gevoel hebben ze er nauwelijks bij.
     Oké, hou diezelfde twintig jaar nog even vast. Zo’n zelfde pauze - korter zelfs - zat namelijk tussen de Holocaust en The Beatles. Nou heb ik een hekel aan het woord ‘bizar’, maar hier zou het toch aardig op zijn plaats zijn. Er bevonden zich, nondeju, amper twintig lentes tussen de gruwelen in Auschwitz en het zoetige She loves you van het langharige viertal uit Liverpool. Als tiener liep ik begin Sixties weg met de Fab Four die bezig waren een revolutie te ontketenen. De godganse dag zat ik dan ook thuis met mijn vettige puistenkop aan de transistorradio geplakt. De volwassenen uit mijn omgeving zagen dit sneue gedweep natuurlijk vol onbegrip aan. Logisch, hun hoofden waren nog gevuld met beelden, geluiden, geuren van het Jappenkamp, de Bersiap en ten slotte de moeizame inburgering in dit voor hen zo vreemde (vader)land. Onze leefwerelden waren, zacht gezegd, nogal gescheiden.
     Nu ik er zo over nadenk, is het eigenlijk best een mirakel dat verschillende generaties begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Want dat doen ze. Soms. 

Tussen deze foto uit Buchenwald en DIT FILMPJE zit minder dan 20 jaar...