Zelfhaat

Van verreweg de meeste zaken snap ik niets. Nee, ik bedoel niet zoiets als de werking van een accu, een galblaas of het ontstaan van zwarte gaten. Daar weet ik weliswaar ook niets van, maar als men mij dit soort zaken rustig uitlegt, begin ik toch een aardig beeld te krijgen. Waar ik echter nooit iets van zal snappen, is waarom je rug meestal jeukt op een plekje waar je nét niet bij kunt. Zó vreemd. Ook begrijp ik maar niet waarom nogal wat lieden een persoonlijke ringtone op hun mobieltje installeren. Oké, er is natuurlijk een verlangen naar herkenbaarheid. Wellicht belangrijker is het streven naar individualiteit, naar het eigene alwaar je, conform deze tijd, natuurlijk prat op dient te gaan en dus uit moet dragen. Maar hoe gaat zoiets in de praktijk?
     Je loopt in de openbare ruimte en ineens begint je telefoontje te schetteren. Omstanders kijken je verschrikt aan. En geërgerd, want jouw favoriete ringtone is vrijwel nooit hún favoriet. (Ooit hoorde ik 'Allahu Akbar' blèren uit de handtas van een hoofdoekje.) Bovendien wordt zo'n gepersonaliseerde riedel vanwege het minuscule klankkastje dusdanig vervormd dat men gerust mag spreken van auditieve verkrachting. Dit alles zorgt ervoor dat je zo snel mogelijk op de oproep reageert, wat betekent dat je je favoriete soundtrack middels een venijnige vingerbeweging abrupt het zwijgen oplegt, oftewel de nek omdraait. 

     Tenzij het een vorm van zelfhaat betreft, snap ik hier dus niets van. Veel logischer zou het zijn een akelig geluid als ringtone te installeren. Bijvoorbeeld het brullen van een woedende gorilla of de stem van der Führer, die opties bestaan namelijk. Snel opnemen is dan het devies, opdat men ervan verlost is.

     Bottom line: wat is er mis met een meer neutrale rinkel of bliep?