Kooivogels

Wippend in zijn invalidenkarretje zwoegt de man tegen de helling van de fietsbrug op. Ik haal hem in, maar stop om te vragen of ik kan helpen. Dat mag, dus duw ik hem het laatste stuk omhoog. De beenlamme man is uniek. Zijn invalidenwagentje is namelijk ongemotoriseerd, beweegt nog op armkracht. Ja op armkracht, een bijzonderheid in ons (accu)rijke land. Waar zich bij moderne scootmobiels een stuurtje met handige schakelaars bevindt, doet deze meneer het nog met twee handpedalen waarmee hij zich als een zwemmende hond in voorwaartse richting molenwiekt. Waarom is-ie nog niet overgestapt op elektrische aandrijving? Geldgebrek is een optie. Maar een bewuste keuze is ook mogelijk. Misschien wil hij zo in conditie blijven, of zijn onafhankelijkheid tonen, of trots. Hoe dan ook, na mijn edele daad fiets ik (zelf)voldaan verder. Helaas voor kort.
     Iets verderop zie ik een koolzaadgele kanarie op hetzelfde fietspad zitten. Een pracht, maar ongetwijfeld ontsnapt uit zijn kooi. Een kooi! Hét symbool van vrijheid achter tralies gestopt, wat bezielt mensen? In al hun onnozelheid houden ‘liefhebbers’ hierdoor een schofterige handel in stand. En het ontsnapte pietje op het fietspad was/is daar slachtoffer van - samen met ontelbare soortgenoten. 

     Het diertje is zijn vrijheid overduidelijk niet gewend, gedraagt zich wereldvreemd, blijft op het asfalt zitten terwijl fietswielen hem rakelings passeren. De sneue, want kansloze kanarie weet niet waar hij het zoeken moet. Logisch. Hij zat z'n hele leven opgesloten, solo, terend op bakjes droogvoer en water - ter vermaak van zijn bezitter.
     Graag duw ik een behoeftig medemens met mijn laatste krachten tegen een steile fietsbrug op. Daarentegen duw ik (kooi)vogelbezitters en -handelaren met een sardonische grijns naar de rand van een diep ravijn, wetend dat zíj niét kunnen vliegen.