Cindy Hoetmer

Zojuist een boekje van Cindy Hoetmer uitgelezen. Net zoals ik schrijft ze korte stukjes, vooral over haar lege bestaan, maar dan duizend keer beter. Kan niet in haar schoenen staan. Net als ik is zij een loser, maar dan eentje zónder ego, wat haar als schrijver een stuk waarachtiger maakt.
      Hoetmer (55) is niet zo bekend. Ooit verscheen van haar een roman die door kenners volledig werd afgebrand. Verder moest ze het - naast een simpel baantje om rond te komen - vooral hebben van een paar columns of losse artikelen. Die gingen of gaan eigenlijk nergens over; geen boodschap of diepere laag; gewoon zoals het leven is voor een weinig succesvolle, alleenstaande, naar geluk hunkerende vrouw van middelbare leeftijd met een groot hart voor beestenspul, maar die van nature niet al te vrolijk daarentegen juist behoorlijk angstig en negatief is.
     Direct na het lezen van haar bundel Goed, naar omstandigheden heb ik haar gegoogeld. Ze is niet mooi, ze is niet lelijk. Toch was ik spoorslags verrukt van Hoetmer. Misschien juist wel door haar chagrijnige, weinig glamoureuze looks in combinatie met die vlakke, pretentieloze pen. Och, dat kun je zo hebben als je een boek hebt dichtgeslagen. En een biertje op hebt. Dat laatste is flauw, want daarmee doe ik de schrijver (schrijfster mag niet meer) te kort. Verdient ze niet. Ze is echt beter dan dat. Veel beter. 

 

Puur toeval. Ik had net bovenstaand blogje gereed, of er verschijnt
een uitgebreid artikel van Hoetmer in de weekendbijlage van de Volkskrant.
Hopelijk dat dit artikel haar meer succes en brood op de plank bezorgt.