Lelieblank

Ierland, Finland en Portugal behoren tot mijn favoriete landen. Het vreemde: het zijn de naties binnen West-Europa die ik nooit bezocht. Ik moet het daarom weer 'ns van de verbeelding hebben. 

     Bij Ierland denk ik aan een groengolvende lappendeken waarop lelieblanke schonen met koperrode lokken hun schapen hoeden. Na gedane arbeid komen zij in de herberg knusjes bijeen om hun harp te beroeren of anderszins stemmige tokkelmuziek te produceren. Bij Finland denk ik aan een bevroren meer met op de oever een robuuste blokhut voorzien van een hete sauna waarin je, ongegeneerd tussen andere bloteriken, levensverhalen uitwisselt terwijl buiten een maandenlange donkerte woedt. Bij Portugal denk ik aan zondoorstoofde kusten alwaar stuurse vissers met ruige wenkbrauwen hun netten boeten, maar waar ze ‘s avonds samendrommen op pleintjes of in cafés om weemoedige fadoliederen te beluisteren.
     De drie genoemde scenes zijn te mooi om waar te zijn, daarom blijf ik er weg, want waarom de illusie verknallen? Reisgoeroes zien dat natuurlijk geheel anders. Je moet al die voor jou onbekende regio’s juist beléven. Ontelbaren volg(d)en hun raad op met gevolg dat men nu veel wereldwijzer, begripvoller en ruimdenkender is - hier passen drie grote vraagtekens - en de wereld als geheel een overzichtelijker oord. Vooral dat laatste waag ik te betwijfelen. Daarom kies ik ervoor om slechts in gedachten en met het hart vervuld van warme weemoedige fadomuziek een ingesneeuwde sauna te betreden en ongegeneerd plaats te nemen tussen andere bloteriken waaronder lelieblanke schonen met koperrood schaamhaar.