Armoede

Iets verderop zijn werkmannen druk bezig een tuin te renoveren. Als voorwerk hebben de aannemerstroepen vrijwel alles verwijderd: struiken, wortelkluiten, stenen, schuttingen. Ze gebruikten daarbij mini-shovels en andere ronkende hulpmiddelen. Inmiddels is een redelijk geëgaliseerde ruimte ontstaan.
     Als ik passeer zie ik twee tuinmannen op comfortabele klapstoelen midden in de nieuwe kaalheid zitten. Kennelijk houden ze schaft, want ze zijn beiden verdiept in hun smartphones. Ik vind dat niet kunnen. Tuinmannen die pauzeren horen kromgebogen over spade of schoffel een sjekkie te draaien. Of ze zitten op een boomstronk hun boterhammen met kaas weg te kauwen. Als grumpy old romanticus vind ik pauzerende tuinlui die met holle ogen hun tijdlijn checken een armoedig gezicht.
     Over armoe gesproken.
     Volgens zeggen worden nu veel kinderen zonder ontbijt naar school gestuurd. Er zou geen geld (meer) voor zijn. Dat laatste betwijfel ik. Een bammetje hagelslag of bord havermoutpap kost netto een paar duppies. Kan dat er echt niet vanaf, desnoods met behulp van de voedselbank? Of is het zo dat er in veel gezinnen andere zaken spelen dan een lege portemonnee, zoals weinig aandacht, structuur of (zelf)discipline? Of hebben opvoeders die zeggen het niet te kunnen betalen, in werkelijkheid andere prioriteiten dan een kinderontbijt?

     Het televisiejournaal toonde onlangs een basisschool waar ze deze problemen trachtten te ondervangen door de dag te beginnen met een ontbijt voor álle leerlingen. Ik zag hoe de dienstdoende reporter aan een jochie (uit groep zes of zo) vroeg wat hij daarvan vond. Het kind antwoordde met een smile: ‘Dat vind ik heel leuk, anders moet ik vroeg uit bed om brood te smeren.’ Treffend verwoordde hij daarmee mijn onderbuikgevoelens. 

     Rest mij nog de vraag hoe een grumpy old romanticus zijn maatschappijkritiek over kan te brengen op de twee schaftende, hologige tuinmannen iets verderop.