Lachende hyena's

Over de havenpromenade naderde een gezinnetje. Vader, moeder en een kind van ongeveer zes. Het manneke spurtte ineens mijn richting op en stopte pal voor me. ‘Hoe heet jij,’ vroeg-ie omhoogkijkend met tekenfilmogen. Verrast door zoveel spontaniteit gaf ik direct mijn voornaam prijs. Op mijn beurt vroeg ik hem met mijn meest verleidelijke kinderlokkersstem naar zíjn naam. ‘Dat zeg ik lekker niet,’ zei hij en huppelde voldaan terug naar zijn ouders.
     Ik was beetgenomen. Maar ach, het was een kind, dus nam ik mijn verlies. Wat me wél raakte, was hoe op afstand paps en mams met hysterische falsetstemmen om de actie van hun spruit - wellicht zijn succesnummertje - stonden te schateren. Hun tweestemmig gebulk deed me denken aan de hoge lach van opgewonden hyena's in de nachtelijke Serengeti. Nu begrijp ik heel goed dat ouders alles aan hun kind geweldig vinden. (Dat anderen hier soms anders over denken zet ik nu maar even tussen haakjes.) Maar door zo hysterisch te schateren om die kleine etter van ze, verlangde ik ter plekke dat een kamikaze-drone van Iraanse makelij op het trio neder zou dalen. Ja sorry hoor, maar zo ben ik ook wel weer. Ziezo, dat luchtte op, waarna ik mijn weg vervolgde.
     Voortbanjerend vroeg ik me af of ik niet hard bezig was een zure, mopperige, klagende boomer te worden, want dat is wel het laatste wat ik zou willen. Teneinde dit negativisme van me af te schudden, besloot ik subiet de hoge lach van hyena’s, die toch zo’n slecht imago hebben, net zo te waarderen als de nocturnes van Chopin. Maar dan wel in de nachtelijke Serengeti en niet overdag op de havenpromenade. 

Lachende hyena horen? Klik HIER