Bedilzucht

Graaiend in de ijskast, stel ik uit een aantal kliekjes mijn avondmaaltijd samen. Het wordt bami goreng met stoofpeertjes en een restje witlof. Een bizarre combinatie, maar ja, ik geef nou eenmaal niks om Michelinsterren. Daarna met bord op schoot voor de buis. Met een schuimend biertje. Makkelijk én gezellig. Maar wellicht is dit ook een goed voorbeeld van ‘de alleenwonende man die het thuis niet zo nauw neemt’. Zo’n kerel wordt daardoor vaak met argwaan bekeken, want hij neigt nog wel eens tot excessen. Alcohol, narcotica, gokken, rotzooi, porno en andere liederlijkheid komt eerder voor bij mannelijke solisten dan bij andere huishoudens. Dat klinkt zorgwekkend, maar is minder erg dan het lijkt. Mannen zijn daar namelijk deels op toegerust. Bij (andere) zoogdieren tref je hetzelfde. Aan de rafelranden van elke kudde houden zich veel mannelijke eenlingen op. Ze lijken zielig, maar hebben het vaak bijzonder naar de zin, zo zonder gemekker en bedilzucht van anderen. Neem zo’n Breivik die doeltreffend zijn eigen boontjes dopte. En Mark Rutte doet het toch ook niet slecht in zijn uppie? Trouwens, bami met stoofpeertjes is heerlijk.

Dieven

Australië biedt veel zon, ruimte en natuurschoon, bovendien is het hoogontwikkeld en politiek stabiel. Het paradijs dus. Maar onlangs las ik (eindelijk) de De Fatale Kust. Het vuistdikke epos vertelt de ontstaansgeschiedenis van Down Under. Zoals bekend werd dit amper ontdekte, vrijwel lege continent eind 18^e en begin 19^e eeuw door Engeland aangewezen als dumpplek voor straatrovers, valsemunters, dieven, hoeren en oplichters. De maandenlange ‘cruise’ - 16.000 zeemijl opeengepakt in brakke brikken - en het verblijf in die eerste nederzettingen tart elke beschrijving. Honger, ziekte, zweepslagen, voetboeien en moord waren aan de orde van de dag. De ellende beperkte zich niet alleen tot die eerste scheepsladingen verplichte migranten en hun bewakers. Het nog in het stenen tijdperk verkerende volk dat er al duizenden jaren leefde, werd verjaagd, verkracht, onderdrukt of bij bosjes afgeslacht. Naast deze locals, werd ook nog eens de oorspronkelijke flora en fauna gedecimeerd ten gunste van landbouw en schapenteelt. Kangoeroes versus prikkeldraad, zeg maar. Na lezing van De Fatale Kust begrijp ik beter waarom die altoos relaxte, surfende, barbecueënde, bruingebronsde Aussies niet graag over hun verleden praten. En de Aboriginals juist wel.

 

 

Kickboksen

Ons landschap en klimaat zorgden ervoor dat schaatsen populair werd. Wat ook hielp was het calvinisme dat ons voorschreef de rug te rechten en te zwoegen in weer en wind. Mede daardoor zijn we met name in het langebaanschaatsen nummero uno. Maar buiten ons koninkrijk degradeert schaatsen direct tot folklore. Voor badminton geldt hetzelfde, maar dan in landen als Indonesië en Maleisië, waar het een volkssport is. Buiten deze Aziatische regio heeft badminton echter een veel mindere status. Zo zien wíj ‘pluimbal’ vooral als een leuke campingsport, meer niet. Cricket, net zoiets, maar dan in India, Zuid-Afrika en nog wat oude Engelse koloniën. Daarbuiten vindt men het een langdradig theekransje voor heren in witte spencers en pantalons.
Ach, met het beschrijven van de status van deze drie populaire edoch vrij locale lichaamsactiviteiten trap ik open deuren in. Van dat laatste hebben we trouwens ook een officiële sport gemaakt. Je tracht daarbij iemand, middels allerhande schijnbewegingen, ‘zijn deur te laten openen’ en vervolgens trap je hem hard tegen zijn hoofd. Kicken! Gek genoeg is dat wél uitgegroeid tot een mondiale sport, wat te denken geeft.

Smart

Eind jaren vijftig deed televisie bij ons thuis haar intrede. Als amper tienjarig jochie mocht ik slechts op de woensdag- en zaterdagmiddagen kijken. Wel nodigde ik stelselmatig buurtkinderen uit die (nog) verstoken waren van zo’n magische thuisbioscoop. Ik werd dan ook periodiek op handen gedragen, wat precies de bedoeling was. Wij dweepten met Dappere Dodo en Mammaloe.
Het gehele programma-aanbod bestond in die tijd uit slechts één kanaal en de beelden waren in zwart-wit. Maar niemand sprak toen van ‘zwart-wit tv’; die term ontstond pas nadat de kleurenteevee verscheen. Opmerkelijk daarom, dat het woord ‘zwart-wit tv’ nog steeds een begrip is, terwijl de term ‘kleuren tv’ dood is verklaard. Televisies van nu bekennen immers altíjd kleur, waardoor de kleurenteevee degradeerde tot een tautologie. Een woord dat hetzelfde overkomt is ‘flatscreen’, vrijwel elk screen is nu immers flat. Datzelfde staat ook te gebeuren met het woord ‘smart tv’, want binnen enkele jaren kijkt iedereen smart. Een en ander doet vermoeden dat slechts het woord ‘zwart-wit tv’ het televisietijdperk zal overleven. Overigens komt dezelfde eer zijn voorganger toe: het aquarium. Hoewel dat altijd al in kleur was.

S-klasse

Op de oprit van het huis staan een zilvergrijze Mercedes S-klasse en een paars Peugeotje, beide van recent bouwjaar. In de voortuin hangt, tussen twee jonge boompjes in, een spandoek waarop ‘Hoera een jongen!’ Verder is de tuin versierd met blauwe ballonnen.
Gezinsuitbreiding, altijd leuk, maar de auto’s vertellen hèt verhaal. Gezien die imponerende, maar niet erg sportieve S-klasse, vermoed ik dat de blije vader een wat oudere heer is. Wellicht een tweede leg. Wel zeker betreft het een succesvol zakenman. Of een patser. Het paarse peugeotje is natuurlijk van de kersverse moeder. Alhoewèl, dat autootje kan ook van de visite zijn, van de nieuwbakken oma bijvoorbeeld. Ach nee, dat Peugeotje is natuurlijk van de kraamverzorgster. Jawel, een paars Peugeotje is bij uitstek een autootje voor een kraamverzorgster. Zij die dit schone beroep praktiseren rijden dikwijls in dit soort stadsmini’s dat bijzonder geschikt is daar te parkeren waar een ooievaar wist te landen. Oké, allemaal krankjorume fantasie, maar een ding lijkt mij duidelijk: de Mercedes S-klasse is beslist niét van de kraamverzorgster. Maar ook dat weet ik niet zeker. Sorry.

Drijfveer

In het verleden vroeg ik me meer dan eens af waarom oudere mensen er toch zo suf bijliepen. Waarom toch altijd die fletse pantalons, oubollige bloesjes, crisisjurken en -truien, inspiratieloze overhemden en schoeisel van vele modestadia terug? Nu ik zelf op het punt sta het gilde der AOW'ers te versterken, begin ik het te snappen.
Ten eerste verslijt je als oudere nauwelijks kleding, dus waarom zou je iets nieuw kopen. Ten tweede verandert je lichaam niet meer spectaculair (tenzij je wegteert door iets akeligs) waardoor je zo ongeveer dezelfde kledingmaat behoudt. Ten derde evolueert smaak bij verreweg de meeste mensen slechts tot een bepaalde hoogte waarna men ‘stilstaat’ – denk ook aan huisinrichting en muzikale voorkeur van veel senioren. Ten vierde vinden ouderen het steeds minder belangrijk wat anderen van ze denken. Ten vijfde, zesde, zevende, zo kan ik nog wel even door. Afijn. Maar gelukkig komt je geregeld senioren tegen die er, qua kleding, nog zeer bijdetijds uitzien. Hun drijfveer is duidelijk: zíj staan nog midden in het leven en willen dat graag uitventen. Overtuigde naturisten - vaak ook niet zo piep meer - doen dat eveneens, maar winden er geen doekjes om.

 

Zwammen

De man en de vrouw dringen steeds dieper het woud binnen. Op deze grijze dinsdagnamiddag zijn zij de enigen. De stilte is on-Hollands. Om hen heen hangt een dampige, lichtzure geur. Diffuus licht valt in korrelige strepen door het dikke bladerdek. Hier en daar begint het groen te verkleuren. De twee zijn zich bewust van de herfstpracht. Ze praten zacht of niet, houden lichtjes de adem in en proberen het geknerp onder hun schoenzolen te beperken. Ze hopen namelijk op een ontmoeting met grofwild, maar vooralsnog houdt dat zich schuil. Wel zien ze de door wilde zwijnen omwoelde aarde, een serie hoefafdrukken van een edelhert en een diepzwarte drol, mogelijk van een vos of das? Maar dan stuiten ze op ‘hun’ eerste vliegenzwam van ‘t jaar. En daarna nog een, en nog een. Ze doen denken aan tekeningen van Rien Poortvliet, aan verhalen over elfen en kabouters, Neêrlands meest feeërieke natuur dus. De vrouw fotografeert de vermiljoenrode paddenstoelen, neemt daar alle tijd voor. De man wacht op afstand, is ongeduldig. Hij heeft trek gekregen. Zwijnen en zwammen zijn prachtig, maar voor hem vormen ze de prelude naar een pannenkoek met spek en champignons.

Riant

Tandarts S. houdt praktijk in de zijvleugel van zijn riante huis. Ik moet er zijn voor de halfjaarlijkse controle. In zijn wachtkamer liggen allerlei glossy’s; voor de verandering grijp ik de Quote. Daarin zap ik langs artikelen over beleggingen, kostbare horloges en fraaie auto’s. Ik lees dat Marbella the place to be is voor wie is uitgekeken op de Cote d’Azur en Ibiza; word geïnformeerd waar je als miljonair het beste je motorjacht kunt pimpen én hoe je woont in Wassenaar en Aerdenhout. Dan roept de assistente mijn naam. In de behandelkamer word ik niet opgewacht door tandarts S., maar door een andere man in een witte jas. "He, een nieuw gezicht," zeg ik. "Klopt, ik ben vervanger van tandarts S. Hij heeft onlangs een beroerte gekregen, ik neem hem voorlopig waar."
Oh!
De controle levert 'een dingetje' op, daarvoor maken we 'n vervolgafspraak. Even later sta ik weer buiten voor het riante huis van tandarts S. Ik zie diens fraaie auto werkeloos op zijn oprit staan en denk: arme man. Daarna fiets ik zijn villawijk uit en ervaar het geluk dat ik dat kàn.  

 

Avontuur

Er valt een folder in de bus, van Bever Outdoor & Travel. De begeleidingsbrief opent met:
Beste avonturier,
De herfst is aangebroken. Een kleurrijk, verrassend maar ook ruig seizoen. De ideale periode om het avontuur buiten op te zoeken! Ver weg, of juist dichtbij in eigen land.
Ik bezit een afritsbroek, een paar Palladiums, muskietennet en een slaapmatje, alles aangeschaft bij Bever. Maar ben ik daarmee een avonturier? Niet! Wie in dit land is dat eigenlijk wél? We zijn tot op het bot verzekerd, willen altijd en overal bereikbaar zijn, hunkeren (vaak heimelijk) naar veiligheid en vastigheid en hechten zeer aan onze verwarming, luxe sanitair en kookeilandjes. Oké, we reizen naar de rimboe, maar beginnen reeds op Schiphol malariapillen te slikken.
Nee, wie écht avontuur zoekt laat de samenleving links liggen. Hij meldt zich aan bij het Vreemdelingenlegioen, heeft onbeschermde seks met ‘n heroïnehoer of gaat in Engeland rechts rijden. Maar hij gaat beslist niét naar Bever. Dát doen slechts matig avontuurlijke types als ik. Ofschoon ik ooit in Engeland rechts reed. Helaas per abuis.

 

Benul

Mammoetjagers hadden er geen benul van dat ze in de prehistorie rondsjokten; zij leefden in het nu van destijds. In de middeleeuwen zei geen enkele ridder tegen zijn gemalin: “Jonkvrouwe, ik ga vandaag lekker iets middeleeuws doen.” Tijdens de Eerste Wereldoorlog wist niemand dat het om een wereldoorlog ging, laat staan de eerste. De Wederopbouw, ook zoiets. Geen bouwvakker zei toen in de deuropening: “Dag Truus, ik ga effe het land weder opbouwen.” IJstijd, Renaissance, Romantiek, Industriële Revolutie, allemaal termen die later werden bedacht. Mensen uit genoemde periodes aten, dronken, vrijden, vochten, ploeterden en rotzooiden maar wat aan en hadden verder geen idee in welke periode ze leefden.   
Dat geldt vast ook voor ons; hoe gaan wij de geschiedenis in? Als het Neo-nietsisme, Post-fysieke, Interbellum 2.0 (of 3.0?), Pre-Interstellaire tijdperk, de Vroeg Feminiene Samenleving, Sociale Exit of Primitief-Digitale-Middelfase? Geduld dus, een eeuw of wat. Dan blijkt dat wij net zo simpel en naïef waren als in de prehistorie of middeleeuwen. Een hele opluchting.

   

 

Knipoog

Na het verdriet in de aula stroomt de stoet nabestaanden en meelevenden de nu snel vollopende koffiekamer binnen. In deze mêlee laten de mij vreemde man en ik ons tegelijkertijd zakken aan hetzelfde tafeltje. We raken aan de praat. Eerst vragen we naar elkaars relatie tot de overledene, daarna volgt wederzijdse human interest.
Hij zegt dat hij 16 kleinkinderen heeft. Dat is hem gezien zijn leeftijd niet aan te zien. Hij voegt er verontschuldigend aan toe dat hij en zijn vrouw tezamen zes kinderen hebben en dat het binnen de familie ook nog eens welig tiert van de tweelingen. Ik zeg hem dat ik het een rijkdom vond, zoveel kleinkinderen, zeker als het goed gaat met de koters. “Mwah, een paar hebben een beetje last van de bekende afkorting,” zegt hij met een knipoog. Ik snap hem niet; wat bedoelt hij daarmee. HIV, COPD en ALS zijn bekende afkortingen , maar ‘een beetje last’ is hier wel erg eufemistisch. Ik vermoed dan ook dat hij doelt op iets als ADHD, maar ik vraag niet verder want heb geen zin in small talk over allerlei aandoeningen. Tenminste niet nu, zo vlak na een crematieplechtigheid. Gelukkig komt de catering snel op gang. De redding bestaat uit een mooie traditie: koffie en cake.

Harakiri

Ondanks mijn snelle wielerkleding en de 27 versnellingen die ik tot beschikking heb, is mijn tempo vaak om te janken. Het komt voor dat ik moeite heb om doortrappers op stadsfietsen achter me te houden. Vernederend, maar het kàn erger.
Het speelde zich af op een stille polderweg waar ik, op mijn semi-racefiets, werd ingehaald door een gezette vrouw. Zomaar! Ze had boodschappen gedaan; een prei piepte pesterig uit haar fietstas. Er zijn Japanners die voor minder harakiri plegen.
Eenmaal bekomen van de schrik constateerde ik dat de vrouw een elektrische fiets bereed, zo’n niet van een gewone fiets te onderscheiden rijwiel. Ondanks deze kennis, vond ik dat dit niet kon. Dus zette ik een tandje bij en haalde de vrouw met haar prei weer in. Het kostte me al mijn energie en ik was dan ook opgelucht toen ik merkte dat ik het mens achter me kwijt was; ze was bij een boerderij afgeslagen. De uitputting nabij, reed ik schuimbekkend de berm in teneinde een kwartiertje in het gras te gaan liggen met een pilletje onder mijn tong. Maar mijn ego stond nog fier overeind.