Knipoog

Na het verdriet in de aula stroomt de stoet nabestaanden en meelevenden de nu snel vollopende koffiekamer binnen. In deze mêlee laten de mij vreemde man en ik ons tegelijkertijd zakken aan hetzelfde tafeltje. We raken aan de praat. Eerst vragen we naar elkaars relatie tot de overledene, daarna volgt wederzijdse human interest.
Hij zegt dat hij 16 kleinkinderen heeft. Dat is hem gezien zijn leeftijd niet aan te zien. Hij voegt er verontschuldigend aan toe dat hij en zijn vrouw tezamen zes kinderen hebben en dat het binnen de familie ook nog eens welig tiert van de tweelingen. Ik zeg hem dat ik het een rijkdom vond, zoveel kleinkinderen, zeker als het goed gaat met de koters. “Mwah, een paar hebben een beetje last van de bekende afkorting,” zegt hij met een knipoog. Ik snap hem niet; wat bedoelt hij daarmee. HIV, COPD en ALS zijn bekende afkortingen , maar ‘een beetje last’ is hier wel erg eufemistisch. Ik vermoed dan ook dat hij doelt op iets als ADHD, maar ik vraag niet verder want heb geen zin in small talk over allerlei aandoeningen. Tenminste niet nu, zo vlak na een crematieplechtigheid. Gelukkig komt de catering snel op gang. De redding bestaat uit een mooie traditie: koffie en cake.