Ons landschap en klimaat zorgden ervoor
dat schaatsen populair werd. Wat ook hielp was het calvinisme dat ons
voorschreef de rug te rechten en te zwoegen in weer en wind. Mede daardoor zijn we met name in het
langebaanschaatsen nummero uno. Maar buiten ons koninkrijk degradeert
schaatsen direct tot folklore. Voor badminton geldt hetzelfde, maar dan in
landen als Indonesië en Maleisië, waar het een volkssport is. Buiten deze Aziatische regio heeft badminton echter een veel mindere status. Zo zien
wíj ‘pluimbal’ vooral als een leuke campingsport, meer niet. Cricket, net
zoiets, maar dan in India, Zuid-Afrika en nog wat oude Engelse koloniën. Daarbuiten
vindt men het een langdradig theekransje voor heren in witte spencers en pantalons.
Ach, met het beschrijven van de status
van deze drie populaire edoch vrij locale lichaamsactiviteiten
trap ik open deuren in. Van dat laatste hebben we trouwens ook een officiële sport
gemaakt. Je tracht daarbij iemand, middels allerhande schijnbewegingen, ‘zijn
deur te laten openen’ en vervolgens trap je hem hard tegen zijn hoofd. Kicken! Gek
genoeg is dat wél uitgegroeid tot een mondiale sport, wat te denken geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten