Drijfveer

In het verleden vroeg ik me meer dan eens af waarom oudere mensen er toch zo suf bijliepen. Waarom toch altijd die fletse pantalons, oubollige bloesjes, crisisjurken en -truien, inspiratieloze overhemden en schoeisel van vele modestadia terug? Nu ik zelf op het punt sta het gilde der AOW'ers te versterken, begin ik het te snappen.
Ten eerste verslijt je als oudere nauwelijks kleding, dus waarom zou je iets nieuw kopen. Ten tweede verandert je lichaam niet meer spectaculair (tenzij je wegteert door iets akeligs) waardoor je zo ongeveer dezelfde kledingmaat behoudt. Ten derde evolueert smaak bij verreweg de meeste mensen slechts tot een bepaalde hoogte waarna men ‘stilstaat’ – denk ook aan huisinrichting en muzikale voorkeur van veel senioren. Ten vierde vinden ouderen het steeds minder belangrijk wat anderen van ze denken. Ten vijfde, zesde, zevende, zo kan ik nog wel even door. Afijn. Maar gelukkig komt je geregeld senioren tegen die er, qua kleding, nog zeer bijdetijds uitzien. Hun drijfveer is duidelijk: zíj staan nog midden in het leven en willen dat graag uitventen. Overtuigde naturisten - vaak ook niet zo piep meer - doen dat eveneens, maar winden er geen doekjes om.