woensdag 2 oktober 2013

Harakiri

Ondanks mijn snelle wielerkleding en de 27 versnellingen die ik tot beschikking heb, is mijn tempo vaak om te janken. Het komt voor dat ik moeite heb om doortrappers op stadsfietsen achter me te houden. Vernederend, maar het kàn erger.
Het speelde zich af op een stille polderweg waar ik, op mijn semi-racefiets, werd ingehaald door een gezette vrouw. Zomaar! Ze had boodschappen gedaan; een prei piepte pesterig uit haar fietstas. Er zijn Japanners die voor minder harakiri plegen.
Eenmaal bekomen van de schrik constateerde ik dat de vrouw een elektrische fiets bereed, zo’n niet van een gewone fiets te onderscheiden rijwiel. Ondanks deze kennis, vond ik dat dit niet kon. Dus zette ik een tandje bij en haalde de vrouw met haar prei weer in. Het kostte me al mijn energie en ik was dan ook opgelucht toen ik merkte dat ik het mens achter me kwijt was; ze was bij een boerderij afgeslagen. De uitputting nabij, reed ik schuimbekkend de berm in teneinde een kwartiertje in het gras te gaan liggen met een pilletje onder mijn tong. Maar mijn ego stond nog fier overeind.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten