Smart

Eind jaren vijftig deed televisie bij ons thuis haar intrede. Als amper tienjarig jochie mocht ik slechts op de woensdag- en zaterdagmiddagen kijken. Wel nodigde ik stelselmatig buurtkinderen uit die (nog) verstoken waren van zo’n magische thuisbioscoop. Ik werd dan ook periodiek op handen gedragen, wat precies de bedoeling was. Wij dweepten met Dappere Dodo en Mammaloe.
Het gehele programma-aanbod bestond in die tijd uit slechts één kanaal en de beelden waren in zwart-wit. Maar niemand sprak toen van ‘zwart-wit tv’; die term ontstond pas nadat de kleurenteevee verscheen. Opmerkelijk daarom, dat het woord ‘zwart-wit tv’ nog steeds een begrip is, terwijl de term ‘kleuren tv’ dood is verklaard. Televisies van nu bekennen immers altíjd kleur, waardoor de kleurenteevee degradeerde tot een tautologie. Een woord dat hetzelfde overkomt is ‘flatscreen’, vrijwel elk screen is nu immers flat. Datzelfde staat ook te gebeuren met het woord ‘smart tv’, want binnen enkele jaren kijkt iedereen smart. Een en ander doet vermoeden dat slechts het woord ‘zwart-wit tv’ het televisietijdperk zal overleven. Overigens komt dezelfde eer zijn voorganger toe: het aquarium. Hoewel dat altijd al in kleur was.