Ruilen

Hoogzomer in Kijkduin. Vriendin en ik liepen er genoeglijk te pierewaaien toen juist een klein muziekfestival los ging, genaamd ‘Boulevard of Golden Oldies’. In een klassiek houten paviljoentje stond een kwartet grijze mannen dat hits van Fleetwood Mac, Kinks, Animals, Byrds, Doors, Sandy Coast, Fats Domino en andere oude glorie coverde. Pop, funk, soul, alles vlekkeloos. Rozig van zon, zeelucht en alcohol (kort tevoren zaten we in een strandtentje aan de Sauvignon Blanc), namen wij plaats tussen de vele vijftigplussers die zich rondom het paviljoen hadden neergevleid op de bankjes of stenen trappen van het intieme boulevardplein. Veel krasse knarren dus; gesoigneerd, zongebrand en uitgelaten. Men danste, klapte of zong mee met de evergreens. Oude tijden herleefden.
Maar het leven in de kleine badplaats ging gewoon door. Aan de periferie van dit miniconcert was het dan ook een komen en gaan van passanten met bestemming strand, duinen, horeca of parking. Onder hen natuurlijk ook veel jongeren. Zo zag ik twee langslopende tienermeiden elkaar aanstoten en naar ons, seniore muziekliefhebbers, wijzen. Vervolgens gierden ze het uit. Naar het waarom kon ik van een afstand wel raden: iets als ‘kijk die fossielen swingen op die suffe muziek’. Wat de lachebekjes waarschijnlijk niet bevroedden, was dat er onder de aanwezige fossielen slechts weinigen waren die zouden willen ruilen met hen of wie dan ook van de jeugd van nu.


Trauma

Vijf meter voor de finish was ik zo uitgeput dat ik me vast moest grijpen aan een trapje. De strenge badmeester zag het en gebood me subiet uit het water te komen. Ik was gezakt, werd mij verteld. Extra zuur: ik was het enige kind dat, die dag in dat Haagse zwembad uit mijn jeugd, faalde voor zijn diploma. Boos en verdrietig was ik, maar een trauma had ik niet want dat woord kende ik toen nog niet.
Trauma’s, en de verwerking daarvan, zijn nu niet meer weg te denken. Niet alleen de (geestelijke) gezondheidszorg en diverse sociale & maatschappelijke loketten verdienen er een dikke boterham mee. Ook de wereld van de analisten en beroepsduiders, de media en communicatie zou op z’n gat liggen indien er geen trauma’s bestonden. En wat te denken van organisaties van evenementen en bijeenkomsten. En de uitvaart- of logistieke branche. Veel fotografen, auteurs, choreografen, componisten leven ervan. Facebook en Whatsapp floreren want draaien grotendeels op het doorgeven van elkaars trauma. Medewerkers bij justitie, politie en leger declareren erdoor met zeer veel plezier dikbetaalde overuren. Politici en beleidsmensen maken er furore mee.
Trauma’s en leed bij anderen zijn voor zeer velen bijzonder welkom. Een godgeschenk bijna. Dat vind ik ook van zwemmen, ofschoon ik niet gediplomeerd ben.

Warmte

Mijn koelkast is een onderdeel van het geheel. Hij is ingebouwd, zoals dat heet. Dat is in veel huishoudens het geval. Maar de losse koelkast – bij ons thuis zei men vroeger ‘ijskast’, soms zelfs heel bekakt ‘frigidaire’ – lijkt bezig aan een heuse revival. Het gaat nu echter vooral om een elegant retromodel of anders zo’n tweedeurskast zoals we kennen uit Amerikaanse sitcoms. Eerlijk gezegd lijkt me dat ook wel wat, zo’n fraaie witte of zilveren kast, of waarom niet in scharlakenrood, resedagroen of varkentjesroze? Niet dat ik nou zoveel te koelen of in te vriezen heb. Integendeel zelfs, ik kan met minder dan de helft makkelijk toe. Maar het fijne van zo’n koelend bakbeest is de ruime oppervlakte ten behoeve van magneetjes.
Vlindertjes, vogeltjes, katjes, lieveheersbeestjes, delfts blauwe molentjes, nijntjes, klompjes, spreuken, smileys, mini-dildo’s, tulpjes, fotolijstjes, losse letters (ten behoeve van koelkastpoëzie), souvenirtjes, auto-emblemen (van vrijwel alle merken, zie e-bay), sportlogo’s, Donald Duckjes, moorkoppen, cola-buttons en zelfs magneetjes in de vorm van een magneet, de klassieke hoefijzervorm dus. En achter veel van die magneetjes prijken bonte kindertekeningen, ansichtkaarten en gezellige boodschappenlijstjes.
Leuk wel: hoe polaire kilheid toch warmte kan uitstralen. 

Goodbye

Mijn buren aan weerskanten zijn met vakantie, blij toe! Niet dat ik een hekel aan ze heb - het zijn beste mensen -, maar hoe minder ik ze zie en hoor, hoe beter. Rust wil ik.
Nadat beide echtparen pontificaal zwaaiend de straat waren uitgereden, werd mij al snel duidelijk dat ze hulp van derden hadden ingeroepen om hun kamerplanten en post te (laten) verzorgen. Het betreft lieden die verderop in de straat wonen of zelfs elders in onze woonwijk. Waarom ze mij, als hun directe tevens buitengewoon sympathieke buurman, niet hebben gevraagd om hun geraniums te verzorgen, levert stof tot denken.
Misschien hebben ze gewoon een hekel aan me. Mogelijk vertrouwen ze mij hun huissleutel niet toe, vinden ze me heimelijk een onbetrouwbaar sujet. Maar misschien dachten ze: zo’n alleenwonende man, die weet toch niets van plantenverzorging, de post netjes sorteren en andere huishoudelijke zaken. Maar wie weet redeneerden ze: als híj op reis is vraagt hij ons ook nooit om zíjn plantjes water te geven, dus vragen we hem nu ook maar niet, lekker pûh. Het meest aannemelijk lijkt me echter, dat ze een vermoeden hadden van de eerste alinea.

Triviant

Vierhouten. Vriendin en ik zaten in ons favoriete pannenkoekrestaurant. We gingen beiden voor spek-kaas. Een gezellig muziekje op de achtergrond. Tijdens een van die muziekjes zei ik tegen vriendin: ‘Ken je hem?’ Ze kende hem niet. Ik kende de vocalist wel maar was ineens zijn naam kwijt; da’s lastig als je uitleg wilt geven. Daarom hield ik de kelner aan, een vriendelijke jonge man. ‘Wie is deze zanger,’ vroeg ik hem. ‘Tja,' zei hij, 'die Franstalige Belg, hoe heet-ie toch alweer.’ Om hem te laten merken dat ik nog heel 2014 ben, vulde ik aan dat de artiest onlangs nog tijdens Pinkpop optrad.
Ineens riep de kelner naar een collega, een jonge vrouw, of ze even wilde komen. Toen ze (ook) bij ons tafeltje stond zei de kelner: ‘Suus, even een triviantje, wie zingt dit nummer?’ Suus luisterde, dacht na en zei: ‘Stromae.’
‘Ja die,’ riep ik enthousiast en bedankte de kelner en Suus.
‘Stromae dus,’ zei ik tegen vriendin en oreerde ongevraagd verder: ‘Hij zingt in 't Frans, heel hot, speelt momenteel alle podia plat, Rwandese afkomst, erg geëngageerd, een lange slungel met vreemde gebaren, en dit nummer heet Formidable, grote hit.’
Vriendin zei dat ze er niet veel aan vond. Maar de pannenkoeken waren heerlijk.

Evenknie

Voor de fruitliefhebber is kersentijd de mooiste periode van het jaar. Jawel, ik weet dat smaken verschillen en dat mango’s, kiwi’s, minneola’s, zomerkoninkjes, avocado’s, pink Lady’s, nectarines of doerians bij menigeen favoriet zijn. Toch durf ik te stellen dat de kers er speciaal voor óns is. Vorm, uiterlijk, structuur, kleur, alles is perfect. Schillen hoeft niet en van druipen is geen sprake. Ultiem geschikt voor oraal gebruik. Hij is de evenknie van de tepel. Maar waar de laatste een hulpmiddel is, is de kers een hemelse uitkomst. Hij past exact tussen verhemelte, tong en kaak. Eenmaal daar, worden alle smaakpapillen (links, rechts, boven, onder) gelijktijdig geactiveerd. Eerst een beetje zuigen, dan doorbijten en sabbelen tot aan de pit en die vervolgens krachtig uitspugen. Sensualiteit ten top. Belangrijk daarbij is wel dat het vruchtvlees stevig en vol is, want een tikkie binnensmonds verzet is geboden. Dus mag hij niet te zacht of te slap zijn. Daarom het liefst gisteren geplukt, door een Betuwse boerendochter met een gezellig rieten mandje. In het juiste formaat en glanzend diepdonkerrood vormt hij het kroonjuweel voor de fruitsnoeper. Wie een kers eet, behoeft geen taart.

Voorkeur

Net als andere dieren is ook onze soort onder te verdelen naar ras. Mooi wel, die verscheidenheid. Maar verscheidenheid werkt ook voorkeuren in de hand. Vraag aan een willekeurig mens naar zijn voorliefde als het bijvoorbeeld gaat tussen een teckel, een labrador en een bull terriër. Negen van de tien keer krijg je een duidelijk antwoord. Slechts een enkeling zal beweren dat het hem geen fluit uitmaakt. Vrijwel iedereen heeft namelijk wel een voorkeur inzake raskenmerken. Strikt gezien heet zoiets racisme, maar in voornoemd geval vindt niemand dat een probleem. Anders wordt het als je openlijk je voorkeur uitspreekt voor een mensenras. Duik dan onder! Wel mag je braafjes opmerken dat ras A. zo analytisch denkt, ras B. erg lenig is, ras C. zo’n goed ritmegevoel heeft en dat ras D. vaker last heeft van suikerziekte of staar. Maar zodra het op persoonlijke voorkeuren aankomt slaat de gevoeligheid toe. Zeer veel beroepsduiders – vaak van de correcte soort – zijn dagelijks bezig om racisme en de daar uit voortvloeiende discriminatie de wereld uit te bannen. Vreemd genoeg hebben de meesten onder hen wel een duidelijke voorkeur voor een teckel, labrador of bull terriër.



Dirndl

Eens per jaar spreek ik met vriend Johan af bij de haven van Enkhuizen. Komend vanuit verschillende windstreken, fietsen we dan afzonderlijk naar dit pittoreske ontmoetingspunt. Ons doel is simpel: we nuttigen koffie of een ijsco waarbij we ervaringen, nieuwtjes en ideeën uitwisselen en de (wan)toestand in de wereld bespreken. Daarna gaat ieder zijns weegs.
Vandaag is het weer zover. Oude mannenpraat. Maar al converserend zie ik over Johans schouder hoe een aantrekkelijke blondine me aankijkt, type Willy Dobbe (voor de ouderen onder ons). De vrouw, ik schat haar rond de zestig, en ik kijken vlug weg, maar even later vinden onze ogen elkaar opnieuw. Ze zit aan een tafeltje met een andere dame. Ze spreken Duits. Zo oogt de blondine ook: goed geconserveerd, verzorgd, Germaanse chique. Onze ogen kruisen inmiddels zo vaak dat ik flarden van Johans volzinnen begin te missen – zeker als ik Gretchen verleidelijk naar mij zie glimlachen. Nu begin ik serieus af te dwalen. Wat wil ze, wie is ze? De dochter van een oud-SS’er op mannenjacht? Directiesecretaresse bij Daimler Benz? Iets bij Lufthansa? Loopt ze tijdens Oktoberfesten rond in een bevallig dirndl jurkje? Maar ach du lieber, misschien ondergaat ze een chemokuurtje en draagt ze nu een weelderig blonde pruik waardoor ze uit pure balorig- en rücksichtslosheid zin heeft in een geiles Treffen met een seniore Hollander in zijn strakke wieleroutfit?
Sorry Johan, wat zei je ook alweer?