Mijn koelkast is een onderdeel van
het geheel. Hij is ingebouwd, zoals dat heet. Dat is in veel huishoudens het
geval. Maar de losse koelkast – bij ons thuis zei men vroeger ‘ijskast’, soms
zelfs heel bekakt ‘frigidaire’ – lijkt bezig aan een heuse revival. Het gaat nu echter
vooral om een elegant retromodel of anders zo’n tweedeurskast zoals we kennen
uit Amerikaanse sitcoms. Eerlijk gezegd lijkt me dat ook wel wat, zo’n fraaie witte
of zilveren kast, of waarom niet in scharlakenrood, resedagroen of varkentjesroze? Niet dat ik nou zoveel
te koelen of in te vriezen heb. Integendeel zelfs, ik kan met minder dan de
helft makkelijk toe. Maar het fijne van zo’n koelend bakbeest is de ruime oppervlakte
ten behoeve van magneetjes.
Vlindertjes, vogeltjes, katjes, lieveheersbeestjes, delfts
blauwe molentjes, nijntjes, klompjes, spreuken, smileys, mini-dildo’s, tulpjes,
fotolijstjes, losse letters (ten behoeve van koelkastpoëzie), souvenirtjes, auto-emblemen
(van vrijwel alle merken, zie e-bay), sportlogo’s, Donald Duckjes, moorkoppen,
cola-buttons en zelfs magneetjes in de vorm van een magneet, de klassieke
hoefijzervorm dus. En achter veel van die magneetjes prijken bonte kindertekeningen,
ansichtkaarten en gezellige boodschappenlijstjes.
Leuk wel: hoe polaire kilheid toch warmte kan
uitstralen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten