Dirndl

Eens per jaar spreek ik met vriend Johan af bij de haven van Enkhuizen. Komend vanuit verschillende windstreken, fietsen we dan afzonderlijk naar dit pittoreske ontmoetingspunt. Ons doel is simpel: we nuttigen koffie of een ijsco waarbij we ervaringen, nieuwtjes en ideeën uitwisselen en de (wan)toestand in de wereld bespreken. Daarna gaat ieder zijns weegs.
Vandaag is het weer zover. Oude mannenpraat. Maar al converserend zie ik over Johans schouder hoe een aantrekkelijke blondine me aankijkt, type Willy Dobbe (voor de ouderen onder ons). De vrouw, ik schat haar rond de zestig, en ik kijken vlug weg, maar even later vinden onze ogen elkaar opnieuw. Ze zit aan een tafeltje met een andere dame. Ze spreken Duits. Zo oogt de blondine ook: goed geconserveerd, verzorgd, Germaanse chique. Onze ogen kruisen inmiddels zo vaak dat ik flarden van Johans volzinnen begin te missen – zeker als ik Gretchen verleidelijk naar mij zie glimlachen. Nu begin ik serieus af te dwalen. Wat wil ze, wie is ze? De dochter van een oud-SS’er op mannenjacht? Directiesecretaresse bij Daimler Benz? Iets bij Lufthansa? Loopt ze tijdens Oktoberfesten rond in een bevallig dirndl jurkje? Maar ach du lieber, misschien ondergaat ze een chemokuurtje en draagt ze nu een weelderig blonde pruik waardoor ze uit pure balorig- en rücksichtslosheid zin heeft in een geiles Treffen met een seniore Hollander in zijn strakke wieleroutfit?
Sorry Johan, wat zei je ook alweer?