Trauma

Vijf meter voor de finish was ik zo uitgeput dat ik me vast moest grijpen aan een trapje. De strenge badmeester zag het en gebood me subiet uit het water te komen. Ik was gezakt, werd mij verteld. Extra zuur: ik was het enige kind dat, die dag in dat Haagse zwembad uit mijn jeugd, faalde voor zijn diploma. Boos en verdrietig was ik, maar een trauma had ik niet want dat woord kende ik toen nog niet.
Trauma’s, en de verwerking daarvan, zijn nu niet meer weg te denken. Niet alleen de (geestelijke) gezondheidszorg en diverse sociale & maatschappelijke loketten verdienen er een dikke boterham mee. Ook de wereld van de analisten en beroepsduiders, de media en communicatie zou op z’n gat liggen indien er geen trauma’s bestonden. En wat te denken van organisaties van evenementen en bijeenkomsten. En de uitvaart- of logistieke branche. Veel fotografen, auteurs, choreografen, componisten leven ervan. Facebook en Whatsapp floreren want draaien grotendeels op het doorgeven van elkaars trauma. Medewerkers bij justitie, politie en leger declareren erdoor met zeer veel plezier dikbetaalde overuren. Politici en beleidsmensen maken er furore mee.
Trauma’s en leed bij anderen zijn voor zeer velen bijzonder welkom. Een godgeschenk bijna. Dat vind ik ook van zwemmen, ofschoon ik niet gediplomeerd ben.