Nadat beide echtparen pontificaal zwaaiend de straat waren uitgereden, werd mij al snel duidelijk dat ze hulp van derden hadden ingeroepen om hun kamerplanten en post te (laten) verzorgen. Het betreft lieden die verderop in de straat wonen of zelfs elders in onze woonwijk. Waarom ze mij, als hun directe tevens buitengewoon sympathieke buurman, niet hebben gevraagd om hun geraniums te verzorgen, levert stof tot denken.
Misschien hebben ze gewoon een hekel aan me. Mogelijk vertrouwen ze mij hun huissleutel niet toe, vinden ze me heimelijk een onbetrouwbaar sujet. Maar misschien dachten ze: zo’n alleenwonende man, die weet toch niets van plantenverzorging, de post netjes sorteren en andere huishoudelijke zaken. Maar wie weet redeneerden ze: als híj op reis is vraagt hij ons ook nooit om zíjn plantjes water te geven, dus vragen we hem nu ook maar niet, lekker pûh. Het meest aannemelijk lijkt me echter, dat ze een vermoeden hadden van de eerste alinea.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten