Mallotig

Met musicals heb ik weinig. Ik had echter het ‘geluk’ dat ik er in mijn luie stoel onwetend voor ging zitten: Jersey Boys, op dvd. Het leek me namelijk een gewone groepsbiografie, maar al doende ontpopte de film zich steeds meer tot musical. Jersey Boys wint daardoor – voor mij vreemd genoeg - aan kracht; de vrolijke slotscène raast lekker door tot zelfs voorbij de aftiteling.
Het is de story van de Four Seasons, de in de sixties zo populaire zanggroep uit New Jersey, en dan met name over het wel en wee van frontman Frankie Valli met zijn kenmerkende keelgeluid. In feite een dun verhaaltje met wat ups en downs die eigenlijk iets te veel zijn uitgesponnen door regisseur Clint Eastwood. Maar oh, wat is het fijn om al die aanstekelijke hits voorbij te zien/horen komen. Mét daarbij de danspasjes, doo wop-koortjes, kleding, kapsels, auto’s, belichting en straatbeelden. Het acteerwerk is met een stevige knipoog en met name Christopher Walken schittert als maffiabaas. Leuk is het vooral wanneer de acteurs zich soms midden in een scene tot jou, de kijker, richten. Ik las ergens dat zoiets ‘acteren tegen de vierde wand’ heet - nooit geweten. Afijn, misschien is dit wel zoals film behoort te zijn: popcorn, cola, kakkies op de bank en muziek die nog lang in je kop blijft rondzingen waardoor je in je uppie mallotig door de kamer danst. Maar dat kan ook door de lente komen.