Scharminkel

Tijdens mijn vaste route door het Zuigerplasbos, zag ik haar vanuit de verte naderen. Een jonge vrouw met lang haar en een loslopende labrador; ze duwde een soort bolderkarretje voort. Op zo’n dertig meter vóór mij, tilde ze uit dat karretje een tweede hond: een onooglijk vuilnisbakje op drie pootjes. Het gehandicapte beestje hinkte aandoenlijk door het gras en plaste vervolgens onhandig.
Toen ik passeerde snuffelde het dier aan mijn broekspijp. Ik wilde het aanhalen, maar de vrouw zei: ‘Nee, doet u maar niet. Hij komt uit het asiel, is slecht behandeld en heeft het niet zo op vreemden.’ Ik informeerde daarop naar zijn onbrekende voorpootje. ‘Aangereden door een motor,’ klonk het.  
Ik keek de vrouw aan. Ze combineerde schoonheid met mystiek, had iets weg van Kate Bush. Ze had, realiseerde ik me, de zorg op zich genomen voor een getraumatiseerde en ook fysiek gehandicapte hond. En nu reed ze middels een speciaal karretje het scharminkel rond.
‘Zo kan ie met ons mee naar het bos,’ zei ze met warmte, ‘in plaats van steeds die paar meter rondom het huis.’ Ik complimenteerde haar door te zeggen dat het hondje maar bofte met zijn nieuwe bazin. Kate Bush lachte met half geloken ogen.
Verder wandelend, wist ik het zeker. Engelen bestaan.