Zin in

Ik kom niet graag in een bouwmarkt, voel me er verloren tussen de gangpaden en stellingen. Dat komt, ik ben geen klusser. Maar nog erger dan klussen is het bij elkaar zoeken van de benodigdheden om überhaupt te kùnnen klussen. Ach ja. 
Bij de Praxis snuffel ik in een bak met wegwerpkwasten, wat alles zegt over mijn ambities. Op dat moment zie ik, iets verderop, hoe een manager een jonge, nieuwe medewerker rondleidt en hem voorstelt aan twee oudere medewerkers. De manager draagt een overhemd met das, de nieuwe man en de oude medewerkers zijn getooid in een rode polo met daarop het fiere Praxis-logo, jawel met dat hamertje. De nieuweling is begin twintig. Net van school, eerste werkdag, schat ik zo in. Ik hoor hem tegen de manager zeggen: ‘Heb er zin in.’ De laatste wrijft tevreden in zijn handen.
Wat later sta ik met mijn spulletjes bij een kassa die wordt bediend door een oudere vrouw die lijkt te zitten wachten op haar pensionering. Ze is in dezelfde rode polo gestoken als de medewerkers van zonet. Goed verzorgd is ze, maar ze oogt desondanks afgeleefd. In tegenstelling tot de nieuwe jongen, straalt zij vooral uit: Heb er géén zin meer in. Begrijpelijk, na een lang werkzaam leven.
Arbeit macht frei, wie heeft die onzin toch bedacht?