Hoofdprijs

Ooit bevond alle materie zich in een ruimte niet groter dan een miljoenste deel van een speldenknop. Daarbuiten was er niets, écht niets! Maar ruim 13 miljard geleden deed zich de Big Bang voor. Materie werd de ‘vrijgekomen’ ruimte ingeslingerd, een proces dat nog gaande is. In die tussentijd zijn u en ik gevormd, alsmede de tulpen en slakken in uw tuin, patat met mayonaise, het ijzer in de Eiffeltoren, de Himalaya, Jupiter, alles. Deze vorming kwam tot stand door ontelbare toevalligheden en allerhande natuurkundige processen die daar op inspeelden. Bijvoorbeeld: om ‘ik’ te worden, moest de temperatuur oké zijn, voldoende licht aanwezig zijn, alsmede waterstof, helium enz. enz.; moesten er ontelbare chemische verbindingen plaatsvinden die zo exact waren (dus met heel veel cijfers achter de komma) dat eencelligen zich konden vermeerderden, waterdieren in staat waren te veranderen in amfibieën, kieuwen tot poten konden transformeren, poten tot armen met handen met vingers, zenuwcentra tot breinen. Ten slotte mocht er in mijn hele voorouderlijke lijn - waarin dus ook microben, modderkruipers en aapachtigen - geen enkele kink in de kabel komen, wat vrijwel altijd gebeurde want het aardse leven was in de oertijd per definitie net zo onvriendelijk als Boko Haram in geval je op hun hoofdkwartier een stapel korans in de fik steekt. Kortom: dat ik ik werd, is een kans van 1 op de…, en hier volgt een getal met net zoveel nullen als zandkorrels, en dat in het kwadraat, en ook dát weer in het kwadraat. Niet te vatten, dus gooi het maar in mijn pet. Laat ik het daarom anders stellen: in vergelijking met deze minimale kans dat ik ik werd, staat het meedoen aan de Staatsloterij vrijwel gelijk aan het winnen van de hoofdprijs. Om die reden kocht ik onlangs een Staatslot. Helaas ging mijn theorie niet op.