Coulissen

Afgelopen week, terwijl iedereen met Lonely Planet op stap was naar kleurrijke oorden, las ik in mijn comfortabele tuinstoel twee Amerikaanse klassiekers: The Grapes of Wrath van John Steinbeck en The Catcher in the Rye van J.D. Salinger. Deels deed ik dit om te checken in welke mate mijn Engels aan roest onderhevig is. Maar deels ook omdat het wel interessant klinkt als je zegt dat je tijdens je vakantie The Grapes en The Catcher hebt gelezen. Het geeft je een culturele status - ben ik best gevoelig voor -, en dat voor een fractie van de kosten van zo’n verre trip. Stel nu dat zo’n Lonely Planet-reiziger vertelt dat-ie onlangs in Burkina Faso, onder een schitterende sterrenkoepel en gezeten op een termietenheuvel, een nacht lang met een lokale, qat kauwende albino heeft zitten filosoferen over de invloed van pigment op ritmegevoel, dan is het nuttig terloops te droppen dat jíj in dezelfde tijd The Grapes of The Catcher tot je hebt genomen. Per slot gaat het in het leven om wat een ander denkt dat je bent, of naar de tijdgeest: hoeveel likes en volgers je scoort. Overigens vond ik die twee boeken knap deprimerend. Maar als je tussen de coulissen kijkt, geldt dat ook voor heel wat vakantiereizen.