Opsnuiven

Zwaar lijdend aan verkoudheid, greep ik om twee uur ’s nachts in het pikkedonker naar mijn nachtkastje. Daarop stond een flesje neusdruppels, dacht ik. Ik wierp mijn hoofd achterover en spoot een royale dot in zowel het linker- als rechterneusgat. Terstond ontplofte mijn kop. Vanuit de neusholte ricocheerde een kokende lavabol door mijn voorhoofd waarbij tegelijkertijd een kwartsboor op mijn schedeldak hamerde. Van de pijn half waanzinnig geworden wist ik het lichtknopje te vinden, met schele ogen het flesje te bekijken om te concluderen dat het Dettol Sterilon betrof, een ontsmettingsmiddel dat o.a. bestaat uit chloorhexidine, aceton en alcohol. Het ultieme Hiroshima van mijn gezichtsholten en slijmvliezen, zag ik voor me. En ja hoor, daar ging ik, op de rand van het bed zittend, achterwaarts van mijn stokje. Toen ik kort daarop met spuugbelletjes in de mondhoeken weer bijkwam, belde ik geheel ontredderd de artsenpost. De dienstdoende dokter bracht me fractioneel tot bedaren en ordonneerde wat te doen: de neus direct spoelen met heel, heel, heel veel water. Dat bleek geen pretje. Vloeistof uit een bakje door je neus opsnuiven is al niet mijn kopje thee (probeer het eens), maar als je het doet terwijl alles binnenin je hoofd al krankzinnig veel au doet, dan lijkt de guillotine een genotmiddel.
Na het volbrengen van deze sadistische thuisopdracht, wachtte ik als een gewond dier, weggedoken onder mijn dekbed, op het doven van de binnenbrand. Dat zou helaas nog uren duren, die weken leken.