Indexatie

Bij de kassa van de buurtsuper schuif ik aan achter de Commissaris van de Koning van onze provincie. Althans de óude, want hij is inmiddels met pensioen. Wie die nieuwe knakker is, weet ik niet. Logisch, als je vaak achter de feiten aan loopt.
Ik bekijk de oud-CvdK met aandacht, bestuderen is het meer. Hij ziet er keurig uit, wat je kunt verwachten van iemand die ooit deel uitmaakte van de bestuurlijke elite. Grijze mantel, Italiaanse schoenen, gedistingeerde snor en het grijze en dunner wordende kapsel van de bejaarde corpsbal. Ook zijn boodschappen zijn méer dan keurig: zalm, omega boter, witlof, mooie bonus-wijn.
Hij overhandigt de caissière zijn bonuskaart, natuurlijk. En zijn airmileskaart. En hij wenst spaarzegels. En spaarpunten voor de Efteling. En ook het bonnetje graag. Daarna ben ik aan de beurt, wat zo gepiept is, want er zit weinig in mijn mandje.
Buiten zie ik de oud-CvdK weer terug, nu haastig lopend. Het regent, hij zet met zijn vrije hand zijn kraag op; in de andere draagt hij zijn boodschappentas, zo eentje van AH. Hij stapt op een donkerblauwe Volvo af, een wat ouder en minder courant type. Al met al is het duidelijk: de man geniet een ambtenarenpensioen en die is al jaren niet meer geïndexeerd.