Min of meer gedwongen, luisterde ik in 1969 vaak naar een Amerikaanse legerzender. Men draaide veel suikerzoete country, wellicht vanwege patriotism, sweet home & Jesus. Vooral Glen Campbell was bij de zender razendpopulair. Deze all American boy werd beroemd door zijn tonale stem (+ emo-snik) én door zijn fabuleuze gitaarspel. Met name Rhinestone Cowboy maakte hem een wereldster. Ik werd (en word) echter vooral geraakt door gevoelvolle nummers als Wichita Lineman, By the time I get to Phoenix en zeker ook Galveston waarin hij, als soldaat uitgezonden naar Vietnam, die Texaanse kustplaats bezingt waar zijn geliefde op hem wacht. Deze melancholische songs maken me nog altijd vloeibaar, doen me terugstromen over de weemoedrivier.
Campbells mooie stem ging helaas goeddeels verloren en zijn gitaarspel is aan roest onderhevig, maar zijn grootste handicap heet Alzheimer. De eigen wc weet hij niet meer te vinden en ook de namen van zijn (vierde) vrouw en kinderen zonken steeds dieper weg. Maar ondanks de opkomende mist trad hij tot enkele jaren terug nog op, onder andere met behulp van autocue. Hij deed dat voor volle zalen enthousiaste fans die hem graag vergaven dat hij ook muzikaal de weg steeds verder kwijtraakte.
Hieronder een paar van zijn laatste recordings samengevat in sfeervolle filmpjes. Prachtig en verdrietig tegelijk. Inmiddels is Glen Campbell (1936) alle contact met de buitenwereld kwijt, wordt hij 24/7 verzorgd en wacht op zijn levenseinde. Ik mis hem. Nu al.
https://youtu.be/JMh78jF-fMQ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten