Belangeloos?

Steeds vaker kom ik ze tegen: brave burgers die, bewapend met een ‘afvalgrijper’ en plastic zak, zwerfvuil opruimen. Met een devote blik ontdoen ze hun straatje, plantsoen of nabijgelegen park van blikjes, plastic flessen of natgeregende reclamefolders. Geheel belangeloos, althans zo lijkt het. Recentelijk onderzoek heeft namelijk aangetoond dat ‘goed doen’ een mens gelukkiger maakt. Dat wisten we natuurlijk allang, want goed zijn voor je omgeving is indirect ook goed voor jezelf. Dat heeft alles met ons sociaal gedrag van doen, dat in feite geheel gericht is op dienst en wederdienst en in het verlengde daarvan: het in stand houden van de soort. Maar onlangs heeft serieus wetenschappelijk onderzoek keihard aangetoond dat ‘goed zijn’ ervoor zorgt dat bij ons allen - psychopaten uitgezonderd - geluksstofjes als serotonine, endorfine en dopamine vrijkomen. Prima allemaal, maar zo bezien is het woord ‘belangeloos’ wel een beetje te hoog gegrepen. Moeder Teresa, Bill Gates, majoor Bosshardt, Natasja Froger en al die andere heiligen zijn natuurlijk vooral voor zichzelf bezig (geweest) met als aardige bijkomstigheid dat stumperds meeprofiteren. Om diezelfde reden ga ik maar eens kijken waar ik zo’n afvalgrijper kan scoren, want ik wil middels het fatsoeneren van mijn buurtje iets voor de gemeenschap betekenen. En hopelijk kan ik daardoor ook eindelijk eens van de pot met antidepressiva afblijven, want daar is het mij heimelijk om te doen.