Ooit symbool voor cowboys en James Dean - stoer, stevig, cool en sexy - is de denim pantalon verworden tot een laf en melig kledingstuk. Als aardappelpuree op tafel, de witte letters H O M E op de vensterbank of een forsythia in een stadstuin. Wie het niet meer weet trekt jeans aan. En omdat iedereen dat doet bedacht men een boel gekkigheid. Donker, licht, gevlekt, geschuurd, gebleekt, stiksels, scheuren, gaten, skinny, baggy, rafels, noem maar op. Het denim uniform wordt, ondanks dat spijkerstof best zwaar en stug is, gedragen door schattige peuters, rebelse pubers, goeiige nanny's, grimmige Satudarah’s en bedaagde hoogleraren. Maar niet meer door mij!
Gisteren, om 13.47 uur dus, liep ik in Bataviastad achter een buslading ‘wat oudere’ Chinese toeristen aan. Terwijl zij als gonzende hommels het glanzende pand van Siebel Juweliers betraden, zag ik dat zij allen een spijkerbroek droegen. Nu heb ik in het geheel niets tegen seniore Chinese jeansdragers, maar op de een of andere manier liep ik - toch al steeds meer afstand nemend van denim - vervolgens regelrecht door naar Scotch & Soda waar ik terstond twee comfortabele katoenen casual broeken kocht. Het luidde voor mij een nieuwe levensfase in. Tabee James Dean.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten