Zondagochtend

Over de dood van Johan Cruijff schreef ik onlangs een stukje, en daarom moét ik nu ook iets schrijven over Wim Brands die begin deze week overleed. Jazeker, het moet omdat Brands’ dood mij meer doet.  
Eigenlijk weet ik weinig van hem. Slechts dat hij dichter, programmamaker en presentator was. Alleen over dat laatste kan ik oordelen omdat ik op zondagochtend een trouw kijker was van ‘zijn’ tv-programma Boeken waarin hij schrijvers en dichters bevroeg over hun (nieuwste) werk. Dat deed Brands uitstekend, vond ik. Hij had het te bespreken boek altijd intens tot zich genomen; zijn vragen waren doordacht, sympathiek en warm en hadden geen ander doel dan informatie en begrip omtrent de auteur en zijn of haar drijfveren. De sfeer tijdens die zondagse gesprekken was sober en sereen.
Wim Brands en zijn programma waren daardoor voor mij een lichtpuntje in het nietszeggende teevee-landschap. In de hitsige wereld van kijkcijfers, gladde ego's en overspannen berichtgeving.
Wim Brands leed aan een depressie, pleegde zelfmoord, werd 57.  De zondagochtend is anders.