In mijn tuin- en kinderrijke woonbuurt verrezen afgelopen tijd enkele boomhutjes. Best geinig, maar kinderen zie ik er nooit in. En dat is toch een tikkie sneu voor de bouwer, meestal een handige vader. Waarom hij eraan is begonnen komt vermoedelijk voort uit een romantisch verlangen naar iets dat hij als kind nooit bezat. Om dat gemis enigszins te compenseren ging hij nu maar aan de slag voor zijn eigen grut. Toen die klus eenmaal was geklaard glunderde de man van trots, en zijn kleine Tarzan of Jane van
opwinding. Direct werden er foto’s en
filmpjes van gemaakt en verspreid via de digitale tamtam. De respons was overweldigend. Vriendjes, neefjes en nichtjes kwamen van heinde en verre de hut bewonderen en inwijden. Al snel werden plannen gesmeed erin te chillen en avonturen te beleven. Spannùnd! Maar toen de jeugd dat allemaal een paar keer had beleefd, werd die boomhut toch ietwat saai, want ach, een boomhut, so
what. Bovendien biedt zo'n hut doorgaans geen Xbox One, Nintendo 3DS, 4G Wifi, Playstation 5 of andere beeldschermgerelateerde meuk. Dus ja. De enige die daarna nog naar de boomhut omkeek was de architect, de vader. En zó hoort het, want hij bouwde dat ding tenslotte vooral
voor zichzelf. Nou ja, voor het kind in hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten