Ziggo

De bel ging. Voor de deur stond een sympathiek ogende man met een Ziggo-badge op zijn jasje. Hij begon over de voordelen van Ziggo. Maar nauwelijks op gang, trok hij ineens een vreemde grimas. ‘Sorry meneer, maar mag ik gebruik maken van uw toilet, ik moet ineens…’ Zonder nadenken wees ik hem de wc. Beetje gênant, meende ik, om in het portaaltje te blijven staan terwijl hij achter de wc-deur zijn nood ledigde, dus wachtte ik discreet in mijn gerieflijke salon. Wat later hoorde ik doortrekken, vervolgens een beleefd kloppen op de woonkamerdeur. De man was me uiterst dankbaar en sprak over de ongemakken van suikerziekte. Daarna informeerde hij naar de boemerang op mijn wc-muur, een Australisch souvenir. ‘Is dat een echte?’ En ook: 'Wat een mooi schilderij hangt daar.' Via deze complimenteuze omweg keerde hij terug naar de voordelen van Ziggo. Slim, want met zijn verkoopraatje stond hij nu wél in mijn woonkamer. Als weerloos oud vrouwtje was ik wellicht voor de bijl gegaan, misschien wel letterlijk. Maar dat ben ik niet en dus stond de man al snel weer buiten.

Op mijn wc-bril trof ik zijn spetters aan. Met de groeten van Ziggo.