Twee minuten stilte. Daarmee herdenken we de slachtoffers van de
Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me dat mijn vriendjes en ik, op 4 mei ergens in de jaren vijftig, iets
voor achten naar een druk kruispunt liepen om te kijken hoe auto’s stopten en
fietsers afstapten. Hoe een enkeling achter zijn stuur vandaan kwam
en met ernstige tronie naast zijn Morris, Borgward of Simca ging staan. Tijdens de geforceerde stilte die erop volgde
vielen me ‘andere' geluiden op. Het intense ruisen van lindebomen, de
melancholische zang van een lijster.
Stil zijn, we doen het in nationaal verband nog steeds, ook al
ligt de oorlog heel ver achter ons. Best mooi en indrukwekkend, maar wordt het
niet eens tijd om de Stilte zélf te herdenken? Want zoals het hier klinkt in die
twee luttele minuten, klonk het altíjd. Bomen ruisten, vogels floten.
Totdat de mens zich begon te manifesteren en binnen relatief kort tijd deze
planeet op lawaaierige wijze naar de gallemiezen hielp. En nu gunt hij moeder
Aarde slechts twee gestolen minuutjes per jaar haar zo vertrouwde geluiden terug. En
dát om zichzelf te herdenken. Met ernstige tronie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten