Verzoening

Eureka, ik heb het gevonden. De heilige graal, het eind van de regenboog, de schatkist op het pirateneiland. Na een decennialange zoektocht – uiteraard vol tegenslagen –, heb ik eindelijk het grote geheim ontdekt dat ons allen geluk zal brengen. Tataáá: verzoening!
     Verzoening? Ja, verzoening. Het is niet alleen een sprankelend zelfstandig naamwoord, maar ook dé remedie tegen alle soorten ongeluk.
     Arme, verzoen je met je armoede; lelijkerd, verzoen je met je uiterlijk; knapperd, verzoen je ermee dat iedereen je benijdt; toeslagengedupeerde, verzoen je met de Belastingdienst; Belastingdienst, verzoen je met toeslagenfraudeurs; Russen en Oekraïners, verzoen je met elkaar; Groningers, verzoen je met de eventuele prijsdaling van je huis en de scheuren in je muur (want meer dan een verlangen naar compensatiegeld is het eigenlijk niet – niemand liep tot dusver een schrammetje op in het Groningse – en o ja, vergelijk je lot eens met die van aardbevingsslachtoffers elders op de wereld). Een rottige baas of collega, een tirannieke vader of moeder, verzoen je met ze. Een onwillig kind, liegende minister, scheidsrechterlijke dwaling, verkeerde artsendiagnose, boze boeren, een hoge energierekening, appende verkeersdeelnemer, clownesk vorstenhuis, schimmel in je badkamer, schijtende katten in je tuin, kwebbeltalkshows, vrouwonvriendelijke rappers, scheurende bestelbusjes, linkse moralisten of rechtse roepers, verzoen je ermee!
     Nu hoor ik geërgerde lezers meteen al blèren dat ik makkelijk kan praten als een in zijn luie stoel hangende, stukjes schrijvende boomer die niets te kort komt, die niet in Groningen woont, die geen baas (meer) boven zich heeft, (nog) niet invalide of dood is daarentegen oogverblindend knap. Inderdaad, jullie hebben hartstikke gelijk, maar schieten er weinig mee op. Wat wél helpt is je te verzoenen met mijn wijsheid. Eureka. Toch?