Paprika

Een groene, kijk 'm glimmen. Gekocht in de supermarkt. Bonus. Hij zat in een langwerpige, transparante verpakking van drie, samen met een rode en een gele. Mooi. Zo mooi dat ik hebberig werd van dit trio. Rood, geel, groen - als je de verpakking verticaal hield was het net een verkeerslicht. De rode en de gele zagen er vooral erg tasty uit. De gele gebruikte ik in een salade, de rode fruitte ik. De groene is overgebleven, een beetje triest wel, zo solo. Bovendien ziet hij er niet zo vrolijk en expressief uit als zijn reeds geconsumeerde soortgenoten. Hij oogt vooral gezond, en gezond riekt al gauw naar saai. Maar dat kan me niet veel schelen, want de groene is..., tsja, die is gewoon een ingetogen schoonheid. Sowieso is groen mijn favoriete kleur. Het liefst saus ik mijn hele woonstee van onder tot boven groen en loop ik elke dag in een groene outfit. Helaas staat groen me niet, het maakt me nogal vaal, alsof ik hepatitis heb. Blauw flatteert me stukken beter, met name lichtblauw. Maar lichtblauwe paprika's bestaan niet. Groene gelukkig wel. En tegen hepatitis ben ik ingeënt.