Luwte

Stayeren noemen ze het als je pal achter een ander fietst. Wikipedia zegt daarover: achter een gangmaker rijden. Ik doe het zelden tijdens een solo-toertochtje. De ervaring leerde me namelijk dat ik er zelf enigszins van baal als een onbekende (race)fietser aan mijn achterwiel blijft plakken. Het ontneemt me het gevoel van vrijheid. Bovendien is het niet geheel ongevaarlijk. Maar wat deed ik gisteren toen ik - op een lang en open traject - amechtig voortploeterde vanwege de sterke tegenwind en twee andere wielrenners me inhaalden? Juist ja: aanklampen, stayeren, me laten gangmaken. Ik fietste ineens uit de wind, het scheelde 'een jas'. Van het ene op het andere moment ging ik zo’n 5 km harder - met dezelfde inspanning. En dat dankzij mijn wildvreemde voorgangers. Het waren een man en een vrouw, een stel wellicht, dertigers schat ik. De man reed voortdurend op kop, de vrouw erachter en ik sloot het rijtje. Over hun schouders keken ze even naar me om, en knikten dat het goed was. Heerlijk, die luwte. Maar er was meer. De vrouw voor me zag er erg prettig uit, zo vanachter. Bolronde bips, romige kuiten, transpiratievlekje tussen haar schouderbladen, stout staartje in de wind. En ze rook zo lekker! Een fruitig damesluchtje woei me om de oren waarna het vervloog, samen met mijn moeheid.