Karamel

Tegen een winkelpui zag ik hem liggen: een jonge blanke man, totaal van de wereld. Het was in het centrum van een kleurrijk stadje in New Mexico. De jongeman was vroeg oud, had een vale huidskleur en vervilt haar dat in plukken over zijn oren hing. Hij was out vanwege crack, alcohol of lijm. Op de grond naast hem lagen een centenbakje en een stukje karton waarop met viltstift ‘Please’ was gekrast. Het bakje was leeg; voorbijgangers liepen met een grote boog om de sterk vervuilde zwerver heen.
Even later passeerde hem een knap karamelkleurig bruidspaar, Latino’s. Hij in jacquet, zij in een witte wolk van kant en in haar hand een touwtje waaraan een dansende, hartvormige, roze ballon. De twee lachten hun mooie tanden bloot, het geluk spatte ervan af. De kersverse echtelieden waren in gezelschap van een fotograaf en kennelijk direct na hun huwelijksceremonie op weg naar een stemmige fotolocatie.
De grauwe uitzichtloosheid bij de drop out en het aanstekelijk optimisme bij het bruidspaar, Amerika dus.