Macaber

Een jaar of zestig, schatte ik. Ze stond voor me bij de kassa van AH, op open schoentjes. Ik keek naar haar kleine voeten, die waren niet heel fraai: een rommelig bosje tenen. Ondanks dat bleef ik gebiologeerd naar ze kijken. Dat kwam met name doordat de vrouw haar teennagels blauwpaars had gelakt. Nu weet ik dat het pimpen van nagels tegenwoordig erg hot is. Echter, blauwpaarse nagels doen me niet alleen denken aan onhandig doe-het-zelfen, maar vooral aan de dood. Dat laatste vanwege de associatie met verkilde lichamen zonder hartslag. Eng, ja zelfs macaber! De vrouw had haar apenteentjes daarom veel beter kunnen voorzien van een vrolijker kleurtje of anders transparante lak waardoor haar voetenwerk minder aandacht zou vragen zodat ik me in de supermarkt kon concentreren op andere zaken dan haar halfblote kakkies.
Tijdens het afrekenen vroeg de caissière aan de vrouw of ze koopzegels bliefte én of ze Eftelingzegels spaarde. De vrouw zei twee keer gretig ‘ja’. Kennelijk stond ze nog midden in het leven. Helaas op macabere voetjes.