Vliesdun

Enigszins getergd door de rondschallende kutmuziek, stap ik de hippe modewinkel binnen. Amper over de drempel, roepen vanachter de kassa én een stapel G-Star jeans twee winkelmeisjes bijna simultaan ‘Hallooo’. Het klinkt zo verrukt dat het lijkt alsof Justin Bieber hun toko betreedt in plaats van een ouwe chagrijn. De dames hebben er natuurlijk voor doorgeleerd en weten dus dat ze de juiste sfeer dienen te scheppen en daarom klanten direct bij binnenkomst moeten laten weten dat ze ‘er voor ze zijn’; een warm bad, zeg maar. Bij mij werkt dat helaas averechts. Door deze theatrale begroeting voel ik juist behoefte opkomen het meisje achter de kassa - de cheffin? - bij haar nek te grijpen teneinde het überhippe hoofd voorover te rossen opdat ik d’r wipneus en vlezige lippen eens lekker over ‘t toetsenbord van haar kassa kan rubben. Een vliesdun besef van beheersing en beschaving zorgt er echter voor dat ik dat verlangen kan onderdrukken. Ik groet dan ook beleefd terug, maar weet nu al dat ik hier niets zal kopen.