Namibië

Ofschoon sportliefhebber, ben ik altijd blij wanneer een groot evenement als een WK of OS voorbij is. Voor mij zijn dit soort meetings verworden tot een mondiaal potje vaandelzwaaien. Neem de zojuist beëindigde Winterspelen aan de boorden van de Zwarte Zee. Na een aanloop vol ophef, kregen de thuisblijvers een wekenlange puinlawine over zich uitgestort bestaande uit medaillespiegels, nationale hymnen en neurotische kletspraat van sportzeloten als een Wennemars. Schone krachtmetingen werden verbrijzeld door pathetisch geleuter over glorie, drama, achtergronden, toestand van ijs of sneeuw, doping, jury, vooruit- en terugblikken, de sfeer in het Hollandhuis en vooral veel opgeklopte emotie, zoals een gefrustreerde schaatser die kreunde dat hij zich genaaid voelde. Een duizelingwekkende brainwash die menigeen gedrogeerd deed kijken naar curling, een klokvertragende 10 km, joelende koning of knuffelende president.
Wie slim was vertrok tijdens de Winterspelen naar een sneeuwvrij oord. Zo is Namibië a place to be. Althans dat dacht ik, want het schijnt dat inmiddels ook dáar wordt geskied. Op zand. En ze drinken in die oud-Germaanse kolonie ook nog ‘ns Warsteiner Pilsner en kennen straatnamen als Rote Allee, Alte Bahnhof en Bismarckstrasse. Maar gelukkig hebben ze er zwarte buffels in plaats van lila koeien. En zijn de leeuwen niet oranje.